Integratie

Terwijl de Nederlandse middenstander eigenlijk al jaren de pijp aan Maarten geeft, omdat er niet langer valt te concurreren met de grote supermarkten, nemen Poolse collega’s graag het stokje van hen over. Poolse delicatessenwinkeltjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Zolang bij Appie nog niet of nauwelijks Pools bier, Poolse worst en Pools brood wordt verkocht, doen ze goede zaken. In het assortiment bevinden zich producten van bedrijven als Pudliszki, Lowicz, Krakus, Stoczek, Morliny, en Pamapol. Daarnaast kan men er terecht voor kranten, tijdschriften, en gratis weekbladen  als Niedziela en de Po Polsku. Of hiermee integratie in termen van inburgering, zoals dat in Nederland populair of populistisch wordt genoemd, is natuurlijk de vraag, maar net als Turkse, en Chinese winkeltjes en Surinaamse toko’s, zijn ze niet meer uit het straatbeeld weg te denken.

Een ander voorbeeld van succesvolle integratie zijn de vele Hongaren, Bulgaren en Roemenen, die hier hun geluk komen beproeven. Ook deze immigranten springen in gaten in de markt die ontstaan doordat Nederlanders het bijltje erbij neergooien. In het Westland worden ze met open armen ontvangen door glastuinbouwers, in Limburg door aspergekwekers en in elke zichzelf respecterende stad wordt hen hartelijk de weg gewezen naar het loket voor het aanvragen van muziek maken in de openbare ruimte. Want ook daar liggen kansen. Vergis u niet. Steeds meer Nederlandse draaiorgelspelers bereiken de pensioengerechtigde leeftijd en zij kunnen moeilijk opvolgers vinden, die hun werk willen voortzetten. Noodgedwongen hangen zij hun orgels aan de wilgen. Veel nieuwkomers uit het oosten van Europa kunnen zich geen draaiorgel permitteren. Die kar kunnen zij niet trekken, maar gelukkig zijn zij wel virtuoos op de trekzak. En zo komt het dat meer en meer draaiorgels worden vervangen door pensorgels, die door mannen met tanige, leerachtige gezichten worden bespeeld op straathoeken en terrassen.

Het wachten is nog slechts op de eerste Poolse fastfoodketen en geautomatiseerde trekharmonica’s, zodat hun eigenaren met rammelende geldbakjes nog dwingender om ons geld kunnen vragen. In beide gevallen zou er sprake zijn van zegevierende (Europese) integratie. Aangeprezen als geslaagde voorbeelden van assimilatie door eurofielen, door eurofoben met misprijzen veracht. De tijd zal het leren, of we ooit in de drive in van een McPolski in de wachtrij van het betaalvenster naar het afhaalvenster door een besnorde Bulgaar met een centenbak vriendelijk doch dringend om een bijdrage worden verzocht. Mocht het zo ver komen, dan beschouw ik Europese integratie als een feit. De eerste stappen zijn gezet.

Ongemakkelijk

De krant staat vol met nieuws. Zwart op wit. Hoe direct wil je het hebben? En toch is het nieuws soms verpakt. Je moet het tussen de regels doorlezen. Zoals in het stuk Op zee van Toine Heijmans, dat vrijdag 27 juli j.l. in de Volkskrant stond. Het leest gemakkelijk weg. Begint als een (spannend) verhaal, maar dan kom je er achter dat hij je ook iets anders wil vertellen. Iets wat we eigenlijk wel weten, maar liever niet horen. ‘De kans dat zo’n tanker een keer een windpaal raakt, is best wel groot, maar niemand heeft het daar graag over – ook niet toen de bulkcarrier Aztec Maiden een paar maanden geleden motorstoring kreeg en met zijn krabbende anker bijna de kabels lostrok die als een spinneweb op de bodem van de Noordzee zijn getrokken. Elektriciteit. Internet. Gas- en olieleidingen.’

We moeten er niet aan denken! Wat zouden we erger vinden? Geen internet of een olieramp in het waddengebied? Gelukkig hoeven we geen keuze te maken. Maar zolang er columnisten zijn als Toine Heijmans, die ons met een goed geschreven column met de neus op de feiten drukken, kunnen we als het fout gaat niet zeggen dat we van de risico’s niets wisten. Excuses voor het ongemak.

Gratis badhanddoek

Sporten is gezond. Dat weet ik, dat weet u, dat weet eigenlijk iedereen. Zelfs bij mij in de prachtwijk is het doorgedrongen. Het gevolg is dat het drukker is in de sportschool dan ooit te voren. Dat je er al voor € 15,95 in de maand onbeperkt terecht kan zal daarbij een rol spelen. En vlak ook de regenachtige zomer niet uit. Mensen blijven dromen van het strand en denken, als ze naar zichzelf in de spiegel kijken dat er nog steeds iets aan die vetrollen en hangbuiken te doen is voordat het echt zomer wordt.

Normaal gesproken zie je in januari en februari veel nieuwe gezichten in de sportschool. Mensen hebben goede voornemens en willen de overtollige pondjes kwijt die ze het afgelopen jaar en met name in de laatste donkere decemberweken hebben verzameld. Sportscholen stunten dan met abonnementen en geven er graag een premium bij, zoals bijvoorbeeld een handige drinkfles of een handdoek. Kennelijk werkt dat, getuige de drukte, die aanhoudt tot medio maart, begin april. En dus hebben ze bij mij op de gym een actie bedacht: Basic Fit Summer Deals – Schrijf je nu in en krijg een gratis badhanddoek.

Aangelokt door de vrolijke oranje lap textiel en het vooruitzicht dat het deze zomer nog niet te laat is om als gespierde Adonis of aanlokkelijke Aphrodite te flaneren langs boulevards en stranden, is er dus weer een opleving van het ledental te bespeuren. Gevolg, de sportzaal kleurt vrolijk oranje en zelfs voor de ervaren sporter is het soms even zoeken naar een geschikt toestel voor het trainen van die ene spiergroep. In mijn geval is een alternatieve oefening deze weken eerder regel dan uitzondering. Erg? Nee, totaal niet. Ik gun iedereen ruimte en de mogelijkheid om zichzelf sportief te ontplooien.

Waar ik me echter wel aan erger zijn die handdoeken. Kan daar misschien een handleiding bij? In het huisreglement. is in regel 12 te lezen dat het gebruik van een handdoek tijdens de training verplicht is. Heel goed dat al die nieuwe leden dus hun welkomstgeschenk meebrengen. Mogelijk zijn ze er  bij inschrijving expliciet op gewezen. Maar waarom heeft men dan ook niet verwezen naar regel 14? Gebruik apparatuur alleen voor de daarvoor bestemde doeleinden. Bij dezen doe ik het dan maar in zo begrijpelijk mogelijke taal: Beste nieuwe leden, een fitnessapparaat is geen kapstok!

De kater

Sommige uitspraken zijn een open deur. De kater komt later is er zo een. Het is zelfs zo’n open deur dat je er gerust ‘altijd’ aan kunt toevoegen, kortom: De kater komt altijd later. Het is voor mij een gevleugelde uitspraak. Het is waarschijnlijk hierom, te voor de hand liggend, dat ik hem niet eerder in deze serie portretteerde. Dankzij het interview met Badr Hari in De Volkskrant van 27 juli 2012, zie blog Spijt,  kwam de spreuk echter weer bij mij boven borrelen. En met met borrelen heeft het credo in letterlijke zin zeker te maken, vandaar dat ik eraan moest denken toen ik via een uitspraak van Hari in dat bewuste interview, Spijt is verstand dat te laat komt, moest denken aan een eerdere blog over Gezelligheid.

Zie hier een perfect voorbeeld van een cirkelredenering. Eerst was er Gezelligheid, toen Spijt, toen De Kater. Wie op deze blog stuit en de eerdere niet kent, raad ik zeker aan om even heen en weer te bladeren. Ik hoop dat u mij dan kunt volgen, maar de samenvatting  en tevens conclusie staat eigenlijk hierboven. Gezelligheid, Spijt, Kater, het is niet alleen de volgorde van de publicaties…

Spijt

27 juli 2012 – Mijn tegeltjesleverancier is met vakantie, maar ik las vandaag zo’n mooie uitspraak, dat ik niet kan wachten tot augustus. Vandaar dat onderstaande spreuk in een ander format is dan jullie gewend zijn.  Ik heb inmiddels al meer spreuken verzameld, dus misschien dat ik die ook op een afwijkende tegel publiceer, maar daar gaat het nu niet om. Of ik kan wachten of niet, daar komen we vanzelf achter. In dit geval kon ik dat dus niet. Waar gaat het om? Het gaat om een uitspraak van Badr Hari in De Volkskrant. In eerste instantie herinnerde de uitspraak mij aan een spreuk die ik eerder optekende in deze serie Tegeltjes onder de titel Gezelligheid.

Gezelligheid is een vorm van overmacht, schreef ik toen. Wat ik met deze spreuk impliciet ook zei, is dat het mogelijk is dat je later spijt krijgt van eerdere acties. De kater komt altijd later. Wederom een spreuk, die het zou rechtvaardigen om de vakantie van mijn tegeltjesleverancier via parallelle import te omzeilen. (wtf, dat ga ik doen ook: zie mijn volgende blog De Kater) Hari verdedigt zich in een interview voor excessief geweld. Hij stelt onder andere: ‘Als bij mij de rem eraf gaat, is het één blok explosie’.

Misschien is de vergelijking vergezocht, maar de spreuk Spijt is verstand dat te laat komt vind ik te mooi om in de krantenarchieven te verdwijnen. Ze doet het goed op delftsblauw. Mogelijk dat Hari dit niet voor ogen had, maar wellicht dat een dichter in hem schuilt. Een groot kickbokser is hij al. In die hoedanigheid balanceert hij soms op de rand van de waanzin. Zijn woorden, niet de mijne. Me dunkt dat het een kwaliteit is die een dichter kan gebruiken. Ik wens hem wat dat betreft het beste en wil hierbij benadrukken dat bovenstaande uitspraak een citaat is van Badr Hari. Laat daarover geen misverstand bestaan. Ik heb geen zin in ruzie.

Wildplassen

Taal leeft. Zo komen er jaarlijks prachtige woorden bij. Wildplassen bijvoorbeeld, is zo’n woord dat vroeger niet bestond. Ik kan het me althans niet herinneren als één van de woorden die door mijn ouders en onderwijzers als onderdeel van mijn basiswoordenschat is bijgebracht. De term was er ineens en ik begreep, waarschijnlijk door de context, meteen wat het betekende.

Toch kan ik me niet vinden in dit nieuwe woord. Van de week zat ik op de fiets en ik moest enorm pissen. De druk was zo groot dat ik met samengeperste lippen en een diepe frons in mijn voorhoofd steeds harder op de pedalen trapte. Ik sluit niet uit dat ik uiteindelijk met X-benen, een verwilderde blik en ongecontroleerd slingerend over het fietspad voortijlde. Het moet er enorm raar uitgezien hebben, hoe ik als een bezetene de Willemsbrug beklom. Eraan terugdenkend kan ik mij alleen een rood waas herinneren.

Het water onder de brug moet de doorslag hebben gegeven en in plaats van dat ik, geholpen door de zwaartekracht, aan de andere kant naar beneden roetsjte, stopte ik halverwege de afdaling bij een trap. Onderaan wist ik beschutting van nieuwsgierige ogen. Er stonden zelfs een paar struikjes, die ondanks de regen mogelijk wel blij zouden zijn met mijn plasje.

Zorgvuldig daalde ik met de fiets aan mijn hand de trap af. Het idee dat ik mij weldra zou kunnen ontlasten, zorgde voor een weldadig ontspannen gevoel. Ik voelde de vermoeidheid uit de spieren rond mijn blaas wegebben. Het was alsof diep in mij een orgastisch feestje werd gevierd. Toen ik bijna beneden was moest ik me daarom heel erg concentreren om niet in mijn broek te zeiken. Aandachtig nam ik de laatste drie treden en nauwgezet stalde ik mijn fiets tegen een pijler die de brug stut.

Ik opende mijn rits en voor ik het door had, stond ik met een vrolijk boogje in de bosjes te urineren. Ik beluisterde het geklater met een glimlach en stelde vast dat de straal met pies een prachtige parabolische baan beschreef. In feite stond ik hier gewoon de normaalcurve van Gauss te pissen. Niets wilds aan. Ik durf te wedden dat ik, toen ik eerder verkrampt door de stad fietste, er woester uitgezien moest hebben. Kortom wildplassen is een woord dat de lading niet dekt. Ik werd er juist rustig en relaxed van en even later vervolgde ik bedaard mijn weg.

Financiële steun

‘En jij, ben je voor of tegen Europa?’ Het is een veel gestelde vraag de afgelopen tijd. Het anti-europese sentiment overheerst. Opvallend vind ik dat. Zelf ben ik pro-Europa. Als vakantiebestemming. Altijd al geweest ook, trouwens. Terwijl mijn vrienden en vriendinnen in de jaren 90 backpacken opnieuw uitvonden en verbeterden, trok ik er in mijn eentje op uit naar Ierland, Frankrijk of Zweden.

Nog steeds ga ik met veel plezier op vakantie in Europa. Zo ben ik in februari naar Spanje op vakantie geweest en was ik in mei twee weken in Italië. Het was er heerlijk. Van de crisis heb ik weinig gemerkt, alhoewel ze met name in Spanje volgens mij wel blij waren met mij als toerist. Wat dat betreft wil ik de komende maanden graag een bijdrage leveren aan het financiële  herstel van de knoflooklanden.

Griekenland staat al jaren op mijn lijstje van potentiële reisdoelen en behalve een dagtripje naar het Griekse deel van Cyprus is het er nog niet van gekomen. Naar Portugal daarentegen ben ik de afgelopen jaren regelmatig geweest  en dat land heeft mijn hart gestolen. Ik kan me nauwelijks een prettiger vakantieland voorstellen. Helaas groeit het geld me niet op mijn rug, anders zou ik zeker overwegen om in het najaar een van beide landen te bezoeken.

Ach, geldgebrek. Zowel voor de Grieken als de Portugezen geen onbekend fenomeen. Ze zullen het dus wel begrijpen als ik deze herfst thuisblijf. Maar wacht, ik heb een idee, kan ik niet ergens subsidie aanvragen? Ik ga tenslotte niet geheel voor mijn lol op vakantie. Het is ook in het kader van financiële ondersteuning van landen in nood, als verlener van ontwikkelingshulp, dat ik dit overweeg.

Ik heb ergens gelezen dat Nederland stilaan voor 143 miljard Euro garant staat. Dat is per Nederlander (delen door ruim 16,5 miljoen) een slordige 8500 euro per ingezetene. Geef me van dat bedrag 8% vakantiegeld en ik beloof plechtig dat ik het volledige bedrag – uit mijn hoofd een kleine 700 euro – met liefde zal besteden in een van de zwaar getroffen landen aan de Méditerranée.

Aangifte geboorte

Als reactie op mijn column over bureaucratie kreeg ik van de kersverse vader in kwestie een leuke cartoon die ik jullie niet wil onthouden. Meer werk van de kunstenaar is te vinden op zijn site Okiland, die zeker de moeite van een bezoekje waard is.

’s Zomers

 

Rotterdam, 14 juli 2012 – Geen commentaar.

Ambtelijke molen draait soms door

Laatst hoorde ik het verhaal van een kersverse vader  die de geboorte van zijn kind wilde aangeven bij de Gemeente. Op het Gemeentehuis kreeg hij echter te horen dat hij daarvoor een afspraak moest maken. Onverrichter zake keerde hij naar huis, zocht het telefoonnummer van het Gemeentehuis op en belde direct. ‘Hallo, met H., ik wil graag een afspraak maken om de geboorte van mijn kind aan te geven.’ Gelukkig was het niet zo dat hij meteen terecht kon, dat zou pas echt doen denken aan de reclame met de Paarse Krokodil.  ‘Aangifte geboorte is bij burgerzaken, die hebben het heel druk. U kunt over een week terecht.’ De brave burger moet de moed even in de schoenen zijn gezakt bij het horen van deze mededeling maar hij zette door: ‘Oh, maar ik begreep dat aangifte wettelijk verplicht is binnen drie werkdagen na de geboorte…’, stamelde hij. Daar had de ambtenaar geen boodschap aan. Wel kreeg hij de tip om zich te melden op een bepaald filiaal, want daar zou nog zonder afspraak worden gewerkt. En zo kwam de aangifte van de geboorte van het kastje naar de muur toch goed.

In de Metro van 12 juli j.l. stond een merkwaardig bericht wat kenmerkend is voor de bureaucratie waar wij in het dagelijkse leven steeds meer mee te maken krijgen. Een 47-jarige vrouw uit Voorburg had een mortiergranaat in haar tuin gevonden. Niet gehinderd door enige kennis van oorlogstuig, bommen en granaten,  laadde ze het ijzeren geval uit de Tweede Wereldoorlog in haar auto om het als oud schroot te laten verwerken bij de plaatselijke afvalverwerking. Daar weigerde een ambtenaar de granaat aan te nemen en stuurde de vrouw naar de politie.

Van sommige krantenartikelen is het jammer dat ze niet langer zijn en meer achtergrond verhalen vertellen. Zo zou ik graag willen weten wat de ambtenaar dacht. Ook wil ik weten of de vrouw vervolgens in haar autootje is gestapt en doodgemoederd naar het politiebureau is gereden. Heeft ze dit zomaar over haar kant laten gaan? Ging er discussie aan vooraf? Wat ging er door haar heen?  Puur praktisch geredeneerd, lijkt het mij persoonlijk handiger om het schroot, nadat was vastgesteld dat het op scherp stond, te laten waar het is, de Gemeentewerf rustig te ontruimen en relevante autoriteiten in kennis te stellen. Het zou de ambtenaar zomaar een vrije middag hebben opgeleverd, en wie had hem dat kwalijk genomen?  Zowel voor de ambtenaar als voor Metro een gemiste kans. In het artikel had toch meer gezeten en de afsluitende zin ‘De granaat is tot ontploffen gebracht’ is met recht een dooddoener. Het is komkommertijd, nondeju!

Maar goed, beide voorbeelden zijn exemplarisch voor doorgeslagen bureaucratie. Regels en procedures lijken steeds meer doelen op zich te worden in plaats van dat ze worden gebruikt als middel om processen te stroomlijnen. De ambtenaar van Burgerzaken: ‘Ja, ik weet dat ik u nu te woord sta, maar u moet echt een afspraak maken. Regels zijn regels.’ Zijn collega: ‘Ja, hola, ik heb een lijst van oude ijzeren voorwerpen die ik in ontvangst mag nemen en daar staat nu eenmaal geen mortiergraat op. Als mevrouw op internet had gecheckt had ze dit zelf ook kunnen vaststellen. Goedemiddag.’