Schil en doosje

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

In afwachting van
Schil en doosje
#daslief
Hitte is het toverwoord
Als dat niet fijn is

Een onsje minder

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Het zonnetje in huis
Even niet thuis
Mag het ook eens een onsje minder
Het is mooi geweest
Er komt chaos

Thuisonderwijs

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Het afgelopen half uur stond in het teken van rekenen. Ik kijk de sommen van mijn zoontje na. Bij één som is hij vergeten om het antwoord op te schrijven. Ik wijs hem erop.
‘Hier ontbreekt het antwoord. Kan je mij vertellen hoeveel veertien min drie is?’ Hij staart naar het puntje van mijn vinger dat naar de lege plek achter het is-gelijk-teken wijst.
‘Uhm…’ Van mijn wijsvinger glijdt zijn blik naar het plafond. ’Zeventien!’
‘Nee. Als er stond veertien plús drie, dan was het antwoord goed, maar nu is het …’
Hoopvol kijk ik hem aan.
‘Fout!’

Wandeling

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Nederland is in de ban van Corona. Het is stil op straat, zelfs voor een zondag. Twee jongens voetballen op een pleintje. Hun jassen vormen een doel.
Hoe verder ik van de bewoonbare wereld ben, hoe drukker het lijkt te worden. Toch mag ik niet klagen, want soms ben ik zo alleen dat het lijkt of de wereld is vergaan en ik ben vergeten.
Dat klinkt somber, maar ik geniet met volle teugen van mijn wandeling. In een weiland rent een haas. Vogels tsjilpen en hier en daar vliegt er een met een takje om een nest te bouwen.

Gezond verstand

Afgelopen donderdag zat ik in de trein van Rotterdam naar Utrecht. Ik was op weg naar mijn werk. Terwijl het Groene Hart er grauw bijlag, staarde ik uit het raam. Gek eigenlijk, dacht ik, dat ik mijn huis verlaat om door weer en wind op de fiets naar het station te fietsen en daar eenmaal aangekomen mij te begeven tussen honderden potentiële Coronapatiënten. Iedereen denkt natuurlijk dat alleen een ander Corona kan hebben, maar zelfs dan, juist dan: waarom verlaten we bij ons volle verstand ons huis als we niets mankeren?

’s Middags zat ik in een bijeenkomst met meer dan 50 collega’s. Al die mensen zijn ook gezond van huis vertrokken vanmorgen. Althans, daar ga je vanuit. En al die mensen gaan vanmiddag weer langs dezelfde weg terug. Dit is hoe besmetting werkt. Als het virus een vijand is, dan zijn wij collaborateurs. Wij heulen met de vijand, maar we kunnen niet zeggen: ‘Wir haben es nicht gewuβt.’

Ik onderzocht mijn eigen beweegredenen. Ik doe werk dat ik prima ook thuis kan doen. De techniek staat voor niets. Ik sprak hierover met mijn manager en hij gaf me gelijk. Toch zei hij niet: ‘Prima, werk vanaf maandag maar thuis.’ Dat vond ik wel jammer, maar ik wilde niet drammerig overkomen, dus hield ik verder mijn mond. Op te terugweg in de trein peinsde ik verder. Waarom kan ik zelf niet besluiten om thuis te werken? Waarom zoek ik legitimering van een hiërarchische meerdere? Ik merkte dat ik worstelde met mijn gezonde verstand en mijn plichtsbesef.

Gelukkig ontving ik die avond een e-mail van onze hoogste baas. “Vanmiddag hebben RIVM en de minister-president nieuwe maatregelen afgekondigd (…) en voor ons betekent het dat we al onze medewerkers voor wie het werk dat toelaat vragen om in overleg met de leidinggevende thuis te werken.” Recalcitrant als ik ben, dacht ik: dat overleg heb ik al gevoerd. Toch waagde ik er nog een appje aan en jawel, ik mag. Blijkbaar heeft ook een leidinggevende legitimering nodig.

Ondertussen wordt er flink gedebatteerd in de Kamer en op sociale media wat de volgende stap zou moeten zijn. Moeten scholen bijvoorbeeld openblijven? En welke maatregelen moeten daar dan worden genomen? Ik bracht vrijdag mijn kind gewoon naar school, maar voorspelde toen al dat hij maandag thuis moet blijven. Een kwestie van gezond verstand. Zover is het echter nog niet – het is nu zondag – maar de nieuwsapp van NOS kopt “Kabinet stevent af op sluiting scholen.”

Op de radio hoorde ik dat in Spanje de noodtoestand is afgekondigd. Dit houdt onder andere in dat men alleen in specifieke gevallen naar buiten mag. Maar wie controleert dat? Stel je voor dat we hier ook die kant op gaan? Mijn gezonde verstand zegt dat het goed is om buiten te zijn. Frisse lucht, zonlicht, vitamine d. Dit bedacht hebbende, heb ik besloten om zo een flinke wandeling te maken.

Of ik voetstappen ga hamsteren, vraagt mijn vriendin. We hebben allebei een app die bijhoudt hoeveel stappen we dagelijks zetten. Ze plaagt me, maar het beeld van een hamster in een looprad benauwt me. Bij gebrek aan richtlijnen en hiërarchie trek ik zo mijn wandelschoenen aan, voordat ik me bedenk.

Hamsteren

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Tussen het thuiswerken door krijg ik soms wat mee van wat er in de wereld gebeurt. Genoeg om te beseffen dat niet iedereen braaf zit thuis te werken. Mensen grijpen de richtlijn om niet naar kantoor te gaan massaal aan om te hamsteren bij de supermarkt.
Noem mij naïef, maar zelfs nu ik dit weet ga ik mijn voorraden niet controleren. Ik sprak zojuist tijdens het uitlaten van de hond een restauranthouder. Hij is wat blij met mijn klandizie. Nu had ik al geluncht, maar ik denk dat ik vanavond maar bij hem uit eten ga: klassieke win-winsituatie.

Yeah, right!

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Behalve de wurmen in het zwembad, nemen ouders ook hun andere kroost mee naar zwemles. Een engelachtig wezentje murmelt iets onverstaanbaars, kijkt haar moeder hoopvol aan.
Mama antwoordt kordaat: ‘Nee, je mag vandaag niet de hele dag op de iPad. Je kan lekker knutselen, tekenen of kleuren…’ Met haar ogen zoekt ze steun bij andere ouders. De meesten kijken weg.
Slechts eentje lijkt te begrijpen dat het voor de bühne is en knikt de vrouw bemoedigend toe. Opgelucht pakt ze haar dochters hand en verdwijnt richting de kleedkamers. De toeschietelijke ouder rolt met haar ogen en mompelt: ‘Yeah, right!’

Besmet door angst

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Een van de velen
opent de poort naar Europa
De man die Matthijs liet zwijgen
bleef maar komen
Besmet door angst
Ja, we maken ons zorgen

Glitterregenboogeenhoorn

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

De jaren tien
Startschot van de ratrace
Tijdperk van stretch en sneaker?
Het decennium van de smartphone
Het tijdperk glitterregenboogeenhoorn

Zon & schimmel

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Zon en schimmel
Is die liftknop besmettelijk?
Wat wilt u weten?
Voor relativering is geen ruimte
Wen er maar aan