Henk

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Deze pagina had ook leeg kunnen zijn. Want wat was ik leeg toen ik het hoorde. Ik was leger dan leeg: een vacuüm is er niets bij. Henk is dood. Hoe reageer je op wat niet kan en toch is?
Onlangs was je jarig. Ik appte of je nog wensen had. Jij antwoordde kort en bondig: ‘Ja.’ Fijn, dacht ik. Een mens moet wensen hebben.
Hoop, verlangen, zin. Jij had het allemaal. Wie niet op zijn drieënzestigste? Wat rest zijn jouw laatste wensen en een conclusie: veel te jong, veel te vroeg. Deze pagina had verdomme leeg moeten zijn!

Uitgeslapen

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Van uitslapen geen sprake, ook al had zoonlief dat gisterenavond beloofd. Van de nood een deugd makend, had ik direct na het opstaan de was gesorteerd. Een deel draaide rondjes in de machine.
De wasverzachter was op. Met een lege fles in de ene hand en mijn mobieltje in de andere stond ik onderaan de trap waar we het plastic verzamelen. Mijn hoofd was zwaar. Koffie, dacht ik.
Twee koppen later ging het beter. Hoe laat zou het zijn? Uit de kast onder de trap klonk de ringtone van mijn wekker. Op het aanrecht stond een lege fles wasverzachter.

Time

Het is zondagochtend, maar het loopt tegen de middag. Mag mijn ontbijt nog wel ontbijt heten? Ik heb zo in elk geval geen trek in lunch. De dag komt traag op gang, al lijkt het weekend voorbijgevlogen. Niet dat ik veel gedaan heb. De afgelopen dagen zijn als het weer, dat zachtjes door het openstaande raam naar binnen fluistert. Flarden van vogelgefluit en kinderstemmen zorgen voor een zorgeloze soundtrack bij het lezen van de weekendbijlagen. Zal ik nog een koffie doen?

Weer keert het najaar en het najaarsweer. Ik ben gek op herfst, al lijkt die nog best ver. Hoe ver ben ik eigenlijk? Vijfenveertig jaar: als dit mijn nadagen zijn, dan ben ik benieuwd hoe mijn winter eruitziet. Een gevoel van melancholie overvalt me. Ik denk aan het afscheid, gisteren in de aula. Er werden herinneringen opgehaald aan een man die men niet in zijn nadagen vermoedde. Het kan verkeren.

Bij het verlaten van de zaal werd Time van Pink Floyd gedraaid. Ik zoek de plaat en even later schalt het nummer door mijn huis. Ik kijk uit het raam en zie mijn zoon op de brede stoep voor ons huis spelen met zijn vriendjes. Een briesje speelt met zijn haren, die glanzen als koper in het licht van de septemberzon.

You are young and life is long and there is time to kill today

Een traan zoekt zijn weg over mijn wang en blijft in mijn baard steken. Gejoel haalt mij uit mijn mijmering. Ik zie mijn zoon te midden van zijn vriendjes nog net om de hoek verdwijnen. De zon speelt een spel met de wolken, of is het andersom? The Great Gig In The Sky doet me huiveren. Met kippenvel op mijn armen loop ik naar de keuken. Ja, ik zal nog maar een koffie doen.

Deurbel

Jarenlang kreeg ik nauwelijks bezoek. Ik verhuisde naar Zuid, de linkeroever, de overkant. Het water was een natuurlijke barrière, weinig vrienden kwamen over de brug.
Bijgevolg had mijn deurbel een luizenleventje. Ik weet hoe hij klinkt vanwege de groeiende stroom pakketjes die door mijn buren werden besteld. Pakketpostbezorgers liepen af en aan. Tijd voor een praatje hadden zij zelden.
Tegenwoordig gaat mijn bel weer vaker. Mijn zoontje is plots in de leeftijd gekomen dat buurkinderen hem vragen om buiten te spelen. Liet ik vroeger de bel nog wel eens de bel, tegenwoordig ontkom ik er niet aan hem te beantwoorden.
Dat mijn zoontje ook vaak bij zijn moeder is, ontmoedigt zijn vriendjes niet of nauwelijks. Tijd voor een praatje hebben zij volop. Vaak begint zo’n gesprek na mijn ontkenning op de vraag of hij thuis is, steevast gevolgd door: ‘Waarom?’

Post

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

In wat voor tijden leven wij? Snelheid lijkt essentieel, maar heeft ook een keerzijde. Voorbij is voorbij. Onlangs overleed de vader van een goede vriendin. Veel te laat stuurde ik een condoleancekaart. De crematie is al overmorgen.
Voor het schrijven nam ik wel de tijd. Mijn handschrift is zonder haast al lastig genoeg te ontcijferen. Bovendien wilde ik mijn gevoelens zorgvuldig aan het papier toevertrouwen.
Ik moet de neiging onderdrukken om een foto van de kaart te appen. Eenmaal verwoord, wil ik dat ze mijn bericht zo snel mogelijk krijgt. Geen wonder dat de posterijen het zwaar hebben.

M/V

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

We zitten op de fiets. Het is een lauwe ochtend. Qua temperatuur is het vlees noch vis. Te fris voor zonder jas, maar vanmiddag zal die vast niet nodig zijn.
We zijn op weg naar school. Nieuw jaar, nieuwe groep. Mijn zoontje is de laatste tijd veel met taal en woorden bezig. Ik lees hem elke dag voor.  Hij wijst op een vrouw achter het stuur van een stadsbus.
‘Kijk, papa. Een buschauffrouw.’ Ik speel graag met woorden, dus ik kan het zeker waarderen. Hij heeft nog geen idee, maar ik hoop dat hij dit niveau vasthoudt.

 

Chris Pureka

ITGWO – 1 september 2018

Lieflijk met een rauw randje. Het schuurt op een goede manier. Ondertussen verwondert ze zich over hoe stil het publiek luistert en geniet ze daar overduidelijk van. En van het weer, dat als een op maat gemaakte overjas haar muziek naadloos afkleedt. Het is nagenoeg windstil en de septemberzon is even zacht en aaibaar als haar gitaarspel.

Twee duiven komen even kijken tussen twee nummers in. Zodra Chris het eerste akkoord aanslaat op haar carameleurige Telecaster vliegen ze simultaan weg over de hoofden van het publiek. Het ontlokt haar een glimlach en even later komt ze er op terug: Sommige dingen in het leven laten zich niet regisseren, het is een van de dingen die live muziek en optreden zo leuk maken. Daar heeft ze wel een punt.

De dag begint veelbelovend en met nog een karrenvracht concerten voor de boeg kan ik nauwelijks wachten op wat nog gaat komen. Dat er genoten gaat worden staat vast, al is de lat zojuist een trede hoger gelegd met slotnummer Back In The Ring.

Interessante gedachte: het festival een arena. Ik ga het gevecht graag aan.