Feyenoord till I die

Bij mij om de hoek is een supermarkt, waar je een gratis kopje koffie kunt drinken. Afgelopen week bestudeerde ik in de buurt van het bankje bij het koffieapparaat mijn boodschappenlijstje toen ik werd afgeleid door een gesprek. Het ging tussen een paar jonge gasten en een bejaarde vrouw die op een scootmobiel zat. De mannen waren achter in de twintig. Een van hen had een Feyenoordpetje op en de andere had de naam van de voetbalclub in zwierige krulletters op zijn onderarm getatoeëerd. Ze liepen allebei op blauwe badslippers met witte strepen en droegen witte sokken. De oude vrouw droeg steunkousen in rode sandalen.

‘Als ze goed hadden gespeeld, dan hadden ze wel gewonnen’, zei de vrouw beslist. De mannen schudden lachend hun hoofd en een van hen maakte een wegwerpgebaar, waarna hij het sixpack bier van zijn maat overnam, opstond en naar de kassa begon te sloffen. ‘U was er niet bij. Staande ovatie kregen ze. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk’, zei het petje, waarna ook hij overeind kwam en zich ook naar de kassa begaf. De oude vrouw keek mij hoofdschuddend aan.

‘Hadden jullie het over Feyenoord-Ajax?’, vroeg ik haar. Ze knikte. ‘Die jonkies snappen het niet. Drie keer de lat, één keer de paal. Die bal moet toch echt in het goal hoor. Zeker tegen Ajax moet je drie punten pakken, anders kan je het wel vergeten om kampioen te worden. De jeugd van tegenwoordig is te gemakzuchtig. Goed spel noemen ze dat!’ Afhoudend bracht ik mijn handen met de handpalmen naar haar toe tot op schouder hoogte en leunde lichtjes achterover. ‘Ik heb er geen verstand van. Bent u fan?’ Ze tilde haar jas, die over het stuur van haar scootmobiel hing op en toonde de sticker die daar was geplakt: Een doodshoofd met twee gekruiste kromzwaarden keek mij aan. FRFC  1908 I’M FEYENOORD TILL I DIE!

‘Uw geboortedatum?’, vroeg ik schertsend. Ze lachte hard en rauw, waarop ze in de hoest schoot. ‘Ik mag jou wel’, zei ze toen ze op adem was gekomen. ‘Maar zonder dollen, die gasten liepen lekker te spelen van de week, maar ze motten wel scoren. Pas als je scoort ken je winnen, en als je wint heb je goed gespeeld. Ik ben nu 86 en ik volg die club al zeker tachtig jaar. Feyenoord in hart en nieren, maar in het stadion kom ik niet meer. Mijn benen, hè?’ Ik knikte. ‘Feyenoord till i die. Maar dat zal nog wel even duren. Eerst wil ik ze nog een keer kampioen zien worden. Eigenlijk ben ik daar wel klaar voor, maar ik denk dat ik heel oud ga worden!’ Lachend om haar eigen grapje reed ze zwaaiend weg.

Waddenweemoed

Mijn vrienden hadden me van te voren gewaarschuwd dat Into The Great Wide Open (ITGWO) meer is dan een muziekfestival. Ja, ja, dacht ik. Maar nieuwsgierig vroeg ik: ‘Wat dan?’ VLIELAND, was het antwoord. Stuk voor stuk, met wie ik er het ook over had, spraken ze de naam van het eiland stellig en met ontzag uit. Vandaar dat ik het met hoofdletters schrijf.

Vervolgens lichtten ze toe: De bootreis, de wind, het wad, het bos, het strand, de rust, de gemoedelijkheid, het hotel, de mensen, het dorp, de straatjes en ga zo maar door. Ik kreeg de indruk dat het een magische plek is en bijna kreeg ik spijt dat ik dat ik had toegestemd om mee te gaan. Het klonk te mooi om waar te zijn.

Het kon eigenlijk alleen maar tegenvallen. Ik zou van een koude kermis thuiskomen. Ik probeerde mijn verwachtingen te temperen, maar dat lukte niet. Daarop besloot ik om er dan maar vol voor te gaan. Zin!, schreef ik op een blanco A4. Ik staarde naar het kleine woord dat zwart op wit, zo veel verwachtingen opriep, dat ik besloot om me erbij neer te leggen.

Ik keerde het papier om. Tabula rasa. Mijn eerste keer ITGWO, mijn eerste keer Vlieland. Ontmaagden is spannend, maar ik besloot om er van te genieten. Loslaten is een kunst. Net als ITGWO, net als Vlieland. Uit de kunst. Pico bello. Prima. Mijn vrienden hadden niets te veel gezegd. Zelfs de kater na de eerste avond slempen was mooi.

Nee, dan de ontnuchtering van het afscheid. Doeksen deed gewoon zijn werk, maar terwijl ik het kleine eiland langzaam uit het oog zag verdwijnen, voelde ik me treurig worden en ik zuchtte diep. Een van mijn vrienden legde een hand op mijn schouder en knikte. ‘Voel je het ook? Dat heet Waddenweemoed.’

Haringijs (move the product)

Ik lees de afgelopen tijd regelmatig een kookboek in de trein. Over het algemeen is dat best leuk, behalve die keer dat ik rond half zes in de middag met een Intercity Direct strandde vlak voor de Groene Harttunnel. Laat het een compliment zijn aan de schrijver; ze hebben mij na een paar uur watertandend moeten evacueren.

Vanmorgen las ik weer in het boek. De wetenschap dat ik boterhammen, fruit en koekjes in mijn tas had maakte dat ik het weer aandurfde onderweg in een kookboek te lezen. Nou ja, kookboek… Er staan recepten in en halverwege zijn er een aantal pagina’s gereserveerd voor veel te kleine foto’s van een kleine honderdvijftig gerechten. Het is dan ook meer dan een kookboek, het is namelijk ook een bundel van columns over eten, die Ronald Giphart eerder voor het Volkskrant Magazine schreef. Hoe dan ook, het heet Keukenprins en de bundel is zeer aanbevelens- en lezenswaardig, maar daar gaat het nu niet om.

Ik was dus met de trein onderweg van Rotterdam naar Utrecht toen ik las over ijs. In Utrecht zit blijkbaar een ijssalon waar haringijs verkrijgbaar is. Hoewel het nog vroeg in de ochtend was, werd ik direct enthousiast. Hoe verzin je het? Het meest exotische ijs wat ik tot nu toe ooit heb geproefd is knoflookijs in het Rotterdamse restaurant Look. Maar daar moet ik op mijn nuchtere maag niet aan denken. Ik besloot mezelf die middag te trakteren…

Nu is haringijs helemaal niet geschikt om in je eentje een bakje van leeg te lepelen. Gelukkig kwam ik daar niet door schade en schande achter, maar werd ik daar zeer professioneel en behulpzaam op gewezen door de liefste ijsverkoopster die ik ooit heb ontmoet: Carlina De Lorenzo. Zij ontving mij in ijssalon Roberto Gelato in de Utrechtse Poortstraat en nadat ik had verteld dat ik er speciaal naar toe was gekomen, kreeg ik een klein proeverijtje: Vanille, Mango, Mai Prima (ijs van de week – watermeloen/munt), Capriccio (roomijs met caramel en gesuikerde pinda’s). Maar dus geen haringijs.

Het was wel voorradig, maar diepgevroren, dus dat kon ik niet proeven, tenzij… ‘Hoe lang is het ook al weer lopen naar je werk?’ Even later verliet ik na een vrolijk gesprek de ijssalon met een tasje met twee bakjes ijs: het door mij zo fel begeerde haringijs en een bakje met bisquesmaak. (Bisque is een schaaldierensoep van onder andere kreeft.) Ook had ik voldoende lepeltjes meegekregen om het met mijn collega’s te delen. Opgetogen en vol verwachting wandelde ik terug naar mijn werk. Terwijl ik een bakje met mango- (48%!) en watermeloen met munt leeg lepelde, moest ik aan Martin Bril denken.

Move the product, dacht ik. Het is een term die Bril bedacht. Hij gunde zijn stukjes graag een tweede of derde verdienmoment. Hopelijk werkt dit net zo, alleen is niet de schrijver van dit stukje, maar de ijssalon de lachende derde. Althans dat hoop ik. Eerder prees ik Gipharts Keukenprins en ik wens oprecht dat wie dit leest er naar op zoek gaat. Ook hoop ik dat u, lezer, net als ik zich naar de Utrechtse Poortstraat spoedt om daar het prachtige ijs te proeven. Move the product – en zegt het voort!

 

Naschrift: Het haringijs rook naar haring en uitjes en smaakte ook zo. Een beetje vreemd maar wel lekker. Heel lekker! Hetzelfde geldt voor het bisqueijs. De geur en smaak zijn bijna overweldigend, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit als amuse of als onderdeel van een voorgerecht een spectaculaire entree is die voor de nodige oh’s en ah’s van bewondering zorgt.