Kerstgroet

24 december 2014. Het is de dag voor Kerst. Hoewel de dagen weer langer worden, is daar weinig van te merken. Kerst is niet voor niets het feest van het licht. Toen ik opstond heb ik de lampen aangedaan. Inmiddels zijn we vijf uur verder en het is bijna middag. Toch zijn de kerstlampjes in de boom niet de enige verlichting in ons huisje die nog aan is. Het duister buiten heeft plaatsgemaakt voor een dof, schimmig, nevelachtig daglicht dat meer weg heeft van het type schemering dat Engelstaligen met dusk aanduiden. Het is alsof vandaag niet mocht aanbreken en de uren zich versmelten tot een langgerekt halfduister, dat de avond aankondigt.

Gelukkig bedacht ik mij na het ontbijt op tijd dat het nog lang geen avond was en dat wij dus niet na nog wat tv-kijken, een wijntje en een snackje naar bed konden. Sterker nog, eerst zouden we nog lunchen en het brood was op. Hoewel het vooruitzicht naar buiten te moeten niet aanlokkelijk was, nam ik een douche en kleedde me aan. De dichtstbijzijnde bakker is bijna zeven kilometer hiervandaan, dus ik had gelukkig een goed excuus om met de auto te gaan.

Terwijl de ruitenwissers met lange, trage bewegingen naar mij zwaaiden, staarde ik peinzend naar het grauwe en glimmende lint asfalt dat zich door het zacht glooiende landschap slingerde. Het was alsof mijn auto het opat, maar als ik in mijn achteruitkijkspiegel keek, zag ik het er even troosteloos bijliggen als zo-even, toen het zich nog voor mij uitstrekte. In de verte gaven donkergrijze vlekken in het oneindige smoezelige, bijna taupekleurige wolkendek aan waar bomen aan de horizon stonden. Als ik een akker passeerde in plaats van een weiland leek het uitzicht zwart-wit.

In mijn achteruitkijk spiegel bekeek ik mijn gezicht. Door het vale daglicht leken mijn wangen offwhite en mijn wallen en de strepen grijs in mijn haar leken mee te doen aan het spel om de wereld in vijftig tinten grijs weer te geven. Mijn ogen weigerden echter mee te doen. Hoewel ze eerder grijs dan blauw terug staarden, doorbraken ze de betovering van de ongenuanceerde wereld om mij heen. Ze fonkelden levendig en geamuseerd. Uit de speakers van mijn autoradio klonk Bing Cosby’s White Christmas.

Ik glimlachte. Dat ontbreekt er nog net aan. Sneeuw. Maar met temperaturen van boven de 10 graden Celsius hoeven we daar niet op te hopen. Gelukkig maar Het kan mij eerlijk gezegd gestolen worden en als (Kerst-)geluk moet afhangen van een cliché, nou, laat dan maar. Bovendien, je kunt dromen van een witte Kerst, maar voor mij is het heel eenvoudig: als de witte op is, dan drink ik de rode wel. Het is nu eenmaal wat je er zelf van maakt.

Fijne Kerstdagen!

Voldoende

Wat is het toch met geld? Ik ken niemand die niet het liefst de loterij zou winnen. Hoe meer geld hoe beter. Of niet? Ik zal niet ontkennen dat ik het wel gemakkelijk vind om over voldoende geld te beschikken. Maar wat is voldoende en wat doe je als je onvoldoende hebt? Vandaag ben ik een behoorlijke som geld kwijt geraakt. Letterlijk. Foetsie, pleite, ribbedebie. Zonder dat ik er iets voor terug kreeg. Althans, het is maar hoe je het bekijkt, want je zou kunnen stellen dat ik er foto’s voor in de plaats heb. Maar zo eenvoudig is het niet. Want ik heb geen foto’s gekocht. Ik heb foto’s gemaakt. Met mijn telefoon, die in dezelfde broekzak zat als mijn poen.

Normaal stop ik geld in mijn portemonnee. Daar is die nu eenmaal voor. Deze keer echter niet. Waarom? Geen idee. Ik had het geld vorige week gepind en ik vond het geen fijn idee om ermee op zak te lopen. Minister Opstelten zelf heeft een ieder op het hart gedrukt om indien dat niet nodig is geen cash op zak te hebben. Dus legde ik het apart. Op dezelfde plek als mijn paspoort. Het was tenslotte vakantiegeld. Het restant van mijn vakantiegeld, dat ik in mei van mijn werkgever had gekregen. Zorgvuldig apart gezet op een spaarrekening, en zelfs op vakantie zorgvuldig apart gehouden van de gebruikelijke paar tientjes in mijn knip.

In mijn broekzak dus. Mijn broekzak, waar ik om mij onduidelijke redenen op klopte toen ik, terug in het vakantiehuisje een boek zat te lezen. Geschrokken stond ik op. Haalde een twee euro munt tevoorschijn en voelde nogmaals. Weg. Het duurde niet lang of ik legde verband met de foto’s die ik eerder die dag maakte. Het was bij de Cap Blanc-Nez in de buurt van Wissant. Het waaide hard en het regende. Toch was het uitzicht de moeite van een paar foto’s waard. Was het 400 euro waard? Ik wil er niet over na denken. Waarschijnlijk niet. Maar wat kan ik er aan doen? Ik kan mijzelf verwijten maken, maar dat helpt niet.

Kom ik nu geld te kort? Nee. Eerlijk gezegd niet. Ik zal nog steeds alle rekeningen kunnen betalen. Maar zuur is het wel. 400 euro is best veel. Het was mijn geld. Eerlijk verdiend. Wat had ik er niet van kunnen kopen? Twintig romans, gemakkelijk. Maar ik heb geen tijd om twintig romans te lezen. Daar doe ik tegenwoordig zeker drie jaar over. Twintig maanden een abonnement op de Volkskrant dan? Had gekund, ze belden me er laatst nog over. Tijd om de krant te lezen, heb ik vaak wel en anders maak ik die. Maar als ik een abonnement zou hebben, zou ik zeker geen tijd hebben om romans te lezen. Luxe probleempje. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 100 Duvels in een fijne kroeg, twee vliegtickets naar een fijne stad. Anderhalve week in het huisje dat we hebben gehuurd in Nord Pas de Calais in een gehucht vlak bij Wissant en Cap Blanc-Nez.

Godverdomme! ‘Weet je zeker dat het in je broekzak zat?’, vraagt mevrouw Stepper. Ik knik. ‘Ga anders even boven kijken, misschien is het eruit gevallen toen je je aankleedde.’ Tegen beter weten in loop ik de trap op naar de slaapkamer. Terwijl ik zoek in de hoek waar ik gisterenavond mijn broek heb laten vallen, bedenk ik dat ik het geld helemaal niet wil vinden. Geld vinden is alleen leuk als je het niet verwacht. Het zou me nu hooguit opluchten, maar ergens ben ik er al overheen. Het is maar geld, denk ik. Kennelijk heb ik voldoende.

Van de week stond ik als vierde in de rij voor de kassa van de Jumbo. Volgens hun regels heb je dan recht op de inhoud van je karretje. Gratis. Ik telde het na. Ja, drie mensen voor mij bij kassa zes en drie voor mij bij kassa zeven. Zou ik appelleren? Daar kwam juist de bedrijfsleider aanlopen. Alsof niet ik, maar iemand anders de gelukkige was, alsof ik toekeek van een afstandje, registreerde ik dat ik mijn hand opstak. Ik zwaaide. ‘Hallo!’ En gebaarde, alsof ik een rondje gaf. ‘Een, twee, drie , vier… Regels zijn regels…’ En ik wees op het bord dat aangaf dat de vierde wachtende in rij zijn boodschappen cadeau kreeg.

Zo gewonnen zo geronnen. Had ik mijn vakantiegeld nog gehad als ik toen mijn hand niet had opgestoken? 55 euro had het me opgeleverd. In gedachten had ik het wel tien keer uitgegeven. Nu was ik het bijna achtvoudig kwijt.

‘Hopelijk heeft iemand het gevonden en heeft die er een goede Kerst van,’ zei mevrouw Stepper. Ik glimlachte naar haar en knikte. ‘Zou zonde zijn als de wind het in de zee heeft geblazen,’ zei ze. Weer knikte ik en ik was niet langer boos op mezelf. Zo simpel is het. Zelfs als de vinder het niet nodig heeft, is het mooi meegenomen. Hopelijk doet hij er lekker gek mee. Zou ik wel doen. Had ik moeten doen, maar daar wil ik nu niet over nadenken. Misschien moet ik het morgen toch maar gewoon doen.