Veilig

Als je de Veiligheidsmonitor van het Centraal Bureau voor de Statistiek mag geloven, gaat het best wel goed met de veiligheid in Nederland. Nederlanders voelen zich veiliger dan een paar jaar geleden. Veelvoorkomende criminaliteit nam iets af, terwijl tevredenheid over de politie steeg.
Kan allemaal waar zijn, maar er is dan ook veel symptoombestrijding Neem het aantal sloten op de buitendeur, cameratoezicht op publieke plekken en stadswachters. Het betreft hier maatregelen ter preventie. Zolang die nodig zijn, staat veiligheid onder druk.
Zelf vertrouw ik de fietspompbarometer. In mijn jeugd zat op bijna de helft van de fietsen een klein pompje. Hartstikke handig voor als je zachte band had. Zie je tegenwoordig nergens meer. Veelzeggend, want men vertrouwt elkaar dus niet. Als gevolg daarvan fietste ik zojuist de halve stad door met een zachte voorband. Heb me zelden zo onveilig gevoeld.

Geluk

De Atlas voor Gemeenten brengt Nederland op alternatieve wijze in kaart. Jaarlijks worden de 50 grootste gemeenten  op meer dan 50 punten vergeleken. Dit jaar is het  thema Geluk. Het resultaat werd onlangs gepresenteerd in Emmen. Sindsdien weten we dat Ede de gelukkigste, Rotterdam de ongelukkigste stad van Nederland is.
In Het Bureau van Voskuil wordt ook gewerkt aan een Atlas. Wie het boek gelezen heeft, kan onmogelijk nog zo’n publicatie serieus nemen. Ik vraag mij bijvoorbeeld af of Rotterdam onderaan was beland, wanneer de enquêtes waren afgenomen na 14 mei, de dag waarop Feyenoord landskampioen werd.
Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, vond het vandaag  toch nodig om in zijn column in Metro te reageren. Met een sneer naar Ede, bewijst hij Rotterdamser dan Rotterdams te zijn geworden.  Wat een geluk, zo’n burgervader: betere reclame voor de stad is ondenkbaar.

Grijs

‘Oma, ik heb een nieuwe telefoon.’  Het kleine blonde meisje is zo trots, dat ze met de deur in huis valt. Oma geeft mijn nichtje een kus en een aai over haar bol.
‘Ha lieverd, heb jij een nieuwe telefoon? En welke kleur heeft die?’
‘Zwart. Het is een iPhone 5s’

‘Ik heb ook een nieuwe telefoon’, mengt haar broer zich in het gesprek, terwijl hij achter zijn zusje de woonkamer in komt. ‘Zij heeft die oude van mij.’
‘Hoi knul’, zegt mijn moeder. Ze geeft hem een kus, die hij onwillig ontvangt. Met de rug van zijn hand veegt hij over zijn wang terwijl hij mij stoer groet. ‘En wat voor kleur heeft jouw telefoon?’, vraag ik mijn puberneef enigszins plagend.

‘Ik heb een iPhone 6. Dezelfde kleur als mijn vader.’
‘Wat voor kleur heeft jouw vader dan?’

‘Grijzig.’

Gezond

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Voor het milieu moet je wat overhebben, dus kocht hij alleen nog maar regionaal, onbespoten en biologisch. Veel gezonder ook. Je hebt maar een lichaam en daar moet je zuinig op zijn.

Voor hem niet langer boodschappen uit de supermarkt. Hij deed bewust inkopen. Het kostte wat meer, maar dan kocht hij gewoon wat minder.

Dus fietste hij langs het scharrelboertje en via de eko-tuin naar de bio-markt. Thuisgekomen, stalde hij zijn aankopen uit op het aanrecht. Hij zuchtte diep, terwijl hij ze bewonderde en zielstevreden nam hij een haal van zijn Zware Van Nelle.

 

Terras

Ineens was het zomer. De kou was uit de lucht; vrouwen droegen jurkjes en ik was zonder jas. Nog had ik het warm. Het was ideaal weer om een terrasje te pakken. Licht zwetend stapte ik in de trein naar Rotterdam.
Toen de airco in de trein defect bleek, het zweet in straaltjes langs mijn voorhoofd in mijn ogen gutste en mijn shirt aan mijn rug plakte, kon ik alleen nog aan een koud drankje denken. Maar eerst meneertje uit school halen…
Meteen vroeg ik of hij zin had om naar het terras te gaan. ‘Ja, papa! Jaaa!! Niet veel later zaten we achter een Fristi en een pastis. Mijn kleutertje was echter niet tevreden. Het kostte mij veel moeite om te achterhalen dat hij niet terras, maar gras had verstaan. Voor voetballen vond ik het echter heus te warm…

Contactloos pinnen

Bij Amsterdam in de buurt van Sloterdijk en het Westerpark staat een boerderij. Het is er geweldig toeven op een gezellig terras. Omringd door ruisend groen, zingende vogeltjes en zoemende bijen herinnert alleen het gedempte geluid van af- en aanrijdende treinen in de verte eraan dat je de stad technisch gezien nog niet uit bent. Zonder mijn Amsterdamse vrienden was ik er nooit beland.

Ik bestelde een rondje bitterblond van brouwerij De Prael en zwaaide met mijn bankpasje ten teken dat ik wilde pinnen. De dame achter de bar keerde zich om naar een pinapparaat in een aan het einde van de bar en typte het bedrag in. ‘Is het contactloos?’, vroeg ik. Maar ze was al weer bezig met iets anders. Ik onderzocht het apparaat, legde mijn pasje erop en hield het tegen de zijkant. Blijkbaar niet, dacht ik terwijl ik mijn pas in de gleuf stopte en mijn pincode intoetste.

‘Het is gelukt, hoor’, zei ik even later tegen de barmevrouw. Ze keek echter niet op of om en bleef druk met wat het ook was waar ze mee bezig was, mij het idee gevend dat ik alsnog contactloos gepind had.

 

Vers

Leg de krant weg zonder vouwen
Laat radio en tv uit
Lees een dag na dato
Nieuws dat oud noch nieuw is
Uw frisse blik bepaalt de houdbaarheidsdatum

Ultrakort

Op Facebook heeft Schrijven Magazine een pagina voor ultrakorte verhalen. “Een verhaal schrijven in maximaal 99 woorden, durf jij het aan? Schrijven Magazine: Flash Fiction daagt je uit een ultrakort verhaal te schrijven en delen.”

Vandaag schreef ik een bijdrage…

Verlies

Weggooien is zonde, dacht ze toen ze met een tasje oud geworden brood in haar hand de deur achter zich sloot. Net als halfjes kopen… Maar sinds ze drie weken geleden haar man had begraven, at ze weinig tot niets.

Haar ogen traanden toen ze bij de rietkraag de inhoud van het tasje in het water wierp. Een meerkoet zwom nerveus heen en weer. In de verte naderden een paar eenden.

Uit het niets verschenen de meeuwen. De meerkoet begon te krijsen. Toen het stil werd, was het brood op en haar nest leeg.

Ontwaken

In het schemerduister van de slaapkamer dringen kleine geluiden door. Een deur gaat open en dicht, gevolgd door een klaterende plas, wassend water in de pot en in het fonteintje. Blote voetjes op de overloop, de deurklink die langzaam naar beneden gaat. Stilte voor de storm…
‘Jongens, het is ochtend!’, schalt zijn hoge stem. Ontkennen heeft geen zin. Het is gedaan met de rust. Hij springt energiek op bed. Knietjes prikken ongemakkelijk en dat zij bepaalde delen missen is meer geluk dan wijsheid.
‘Wat gaan we doen vandaag?’ Tja, da’s afhankelijk van het weer. Wat voor weer zou het zijn? Het zou fijn zijn als meneertje Pelleboer even het bed verlaat, de gordijnen opent en vertelt wat hij ziet. Uitstel… Hij rekt zich echter uit, legt een voetje in mijn gezicht en zegt: ‘Dan kijk je toch even op je telefoon!

30 jaar

Er is veel veranderd in dertig jaar. Vanavond werd ik wat dat betreft met mijn neus op de feiten gedrukt tijdens de reünie van Rotown. Ooit stond ik er met mijn beste maatje, onze bezwete voorhoofden tegen elkaar gedrukt op de dansvloer: we beloofden dat we er de komende vijftig jaar samen elk weekend zouden staan. Hij was er vanavond niet…
Buiten, op het terras, kwam ik een oude bekende tegen, Hans, een DJ. ’Hey, gozer, ik heb nog aan je gedacht toen ik door mijn platen ging. Had hem nog in mijn handen, Edwyn Colins’ The Magic Piper Of Love. Heb hem niet meegenomen, trouwens, maar leuk om je weer te zien!’
Ik was het nummer glad vergeten, maar ben vannacht op weg naar huis bovenop de Willemsbrug gestopt om het te luisteren. Het blijft een geweldig nummer!