Hoge Nood

Vroeger kochten we een sixpack of wat, gingen we naar het park en stonden af te wateren in de bosjes. Tegenwoordig is er een heus paviljoen. Daar kunnen we nu voor veel te veel geld bier drinken en mensen kijken. Het resultaat is nog steeds dat ik na enkele bieren moet zeiken als een rund, maar ik mag nu wel naar een echt toilet.

Omdat ik er niet bekend ben, voegde ik mij bij een wachtend gezelschap. Een man in een lelijk blauw pak met oranje stropdas stond nonchalant geleund tegen een deur te praten met een groepje vrouwen. Ik posteerde mij tegen een muur, naast een geopende toiletdeur waar een oma een huilende baby verschoonde. Achter hen lonkte een vrije porseleinen pot naar mij. Bijna had ik mij achter hen langs gewrongen. Enigszins onbeholpen keek ik om mij heen.

Ik zag twee deuren met een uniseks embleem. Een van de dames in het groepje keek mij argwanend aan. Alsof ik zo laag was dat ik voor zou piepen. Heus niet, piepte ik in gedachten. Ondertussen stond de bal met oranje stropdas het gezelschap te vermaken met gebazel van niemendal. Hij schokschouderde om een van zijn eigen onnozelheden en achter hem ontwaarde ik een symbool dat leek op een urinoir. ‘Sta jij nou voor de pisbakken?’ vroeg ik hem. De paniek om hoge nood moest van mijn gezicht zijn af te lezen. Hij knikte en stapte angstig opzij.

Ik ging er even goed voor staan. Toen in zes minuten later opgelucht het hokje verliet was de stropdas bij zijn vrienden gaan staan. Onopvallend, dus opvallend keken ze mijn kant op. Enthousiast zwaaide ik naar de mannen. Niemand groette terug. Ik haalde mijn schouders op, het voelde hetzelfde als verzaligd uit de bosjes komen. Toen beantwoordde ik ook altijd verbaasde blikken met geestdriftige handgebaren. Sommige dingen veranderen niet.

Schuldig

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik pleit schuldig. Voer daarom betaald parkeren in mijn straat in. Er heerst schaarste en dat komt door mij. Straf me!
Ik ben zo’n eikel van ‘n autobezitter die fietst en met tram of trein reist. Ik ervaar geen parkeerdruk, maar mijn auto beweegt ook nauwelijks. Maak dus geen beleid om forensen te weren die met de auto naar Rotterdam komen en weigeren gebruik te maken van het uitstekende OV dat onze stad biedt.
Ik pleit schuldig. Hoewel ik een grote bijdrage lever aan de luchtkwaliteit binnen onze onvolprezen milieuzone, straf mij. Ik heb het verdiend. 

Woody

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik wandelde in het park en las een boek terwijl ik liep. Toch zag ik twee eksters en een specht. Eksters zijn vrij gewoon, die zie je wel vaker. Maar die specht vond ik bijzonder. Ik probeerde er een foto van te maken. Dat is wat mensen doen.
Fotografie is aan inflatie onderhevig. Iedereen fotografeert. Ik was daarom stiekem wel blij dat mijn foto mislukte. De specht vloog weg. In gedachten hoorde ik zijn tekenfilmevenbeeld mij uitlachen.
Herkent u dit? Hoort u die lach nu ook in uw hoofd? Dan wil ik wedden dat een glimlach uw lippen krult.

Vlucht – 15

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik werd wakker waar ik was neergegaan. Met mijn hoofd op mijn opgevouwen spijkerjack lag ik onder een fleecedeken. Mijn gezicht voelde fris en toen ik mijn ogen opende zag ik dat mijn adem als een wolkje oploste in een sterrennevel.
Achter me hoorde ik een klik. Ze hing de laadkabel terug. Naderende hakjes; met haar handen in haar zij hield ze wijdbeens stil bij mijn hoofd. ‘Ga je mee?’
Onwillig pakte ik mezelf bijeen. Zij had geen antwoord afgewacht, zat al achter het stuur. Toen ik de deur sloot, voelde ik me evenzeer gevangene als mijn eigen cipier.

Vlucht – 14

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Razendsnel draaide ik me om, sloeg de hand van mijn schouder. Automatisch haalde ik uit. Mijn stoot werd geblokt, ik vloog door de lucht en landde plat op mijn rug. Het werd rood voor mijn ogen, raspend hapte ik naar lucht.
Mijn geïmplodeerde longen weigerden om zuurstof op te nemen. Ik wilde mijn hoofd optillen, maar mijn hals zat klem tussen een naaldhak en het asfalt.
Geamuseerd keek ze op me neer. ‘Slecht geweten?’ Ze haalde haar voet weg, keerde me haar rug me toe en klikklakte heupwiegend uit zicht. Adembenemend, dacht ik voor ik het bewustzijn verloor.

Jan

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Liefdevol hield Jan het ukkie vast. Hij was onverwacht komen aanwaaien, wilde zijn pasgeboren kleindochter zo vaak mogelijk zien. Kon opa meteen een statusupdate geven over de zoektocht naar de perfecte teddybeer. Hij zou binnenkort een nieuwe poging wagen.
‘Lief, klein lentekind,’ mompelde hij, terwijl hij haar teruggaf aan zijn zoon, de vader. Kijkend naar de frisgroene boomkruinen verklaarde hij dat hij moest gaan: de tuin klaarmaken voor het komende seizoen. ‘Druk, maar leuk druk.’
Oma was naar het museum. Daar had hij niet zo veel mee. Toen ze thuiskwam zat hij in de bank, halfvol glas bier onder handbereik, zijn benen over elkaar geslagen, boek op schoot, zijn ogen gesloten. Hoe vaak had ze hem niet zo aangetroffen? Stilletjes hing ze haar jas op.
Op de dag van de begrafenis werd zijn e-bike bezorgd. Er was niemand thuis.

Vlucht-13

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Het was aardedonker op de afrit. De ledverlichting streek langs het loof van de struiken. Erachter lichtte de hemel op. We reden naar een zuil van licht. Ik sloot mijn ogen, voelde me onwaardig.
Haar stem verbrak de stilte. ‘Sluit jij ons even aan?’ We waren de enigen op de parkeerplaats. Rijen laadpalen stonden als zerken in het gelid. Tot mijn verbazing gehoorzaamde ik.
Houterig als een zombie stapte ik uit. In de stilte kon ik mijn spieren horen kraken. Aansluiten was een fluitje van een cent. Kon ik maar zo gemakkelijk contact maken, verzuchtte ik.