Dienstregeling RET te zout

Beste RET directie,

Bussen, metro’s en trams rijden volgens een vaste dienstregeling. De planning ligt vast naar tijd en plaats. Er is dan sprake van een lijndienst. Een andere definitie is: ‘ze brengen je waar je niet bent naar waar je niet wilt zijn op tijden die jou niet uitkomen’. Aangezien er volgens die laatste omschrijving toch geen rekening wordt gehouden met de reiziger, vraag ik me af waarom u niet op tijd rijdt?

Op uw site las ik: ‘De RET staat voor zorgeloos en comfortabel reizen in de zuidvleugel van de Randstad. Dit betekent dat wij een goed product willen leveren vertaald in een logische, frequente en betrouwbare dienstregeling.’ Getuige de recente berichtgeving in lokale en landelijke kranten slaagt u er echter niet in uw missie te verwezenlijken.

Alle basisbestanddelen voor het realiseren van de aan u zelf opgelegde opdracht lijken aanwezig. Laten we ze daarom elk eens nader bekijken. Te beginnen met zorgeloos en betrouwbaar. Het eerste lijkt  te slaan op tram-, bus- en metrobestuurders die het niet zo nauw nemen met vertrektijden. Dat moet u hen nog even uitleggen; dat dit niet op hen slaat. Het tweede komt hierdoor namelijk onmiddellijk onder druk te staan. Laat ik u nog een handje helpen en een derde en vierde component van uw missie samen met u onder de loep leggen: logisch en comfortabel.

Synoniemen voor logisch zijn samenhangend en vanzelfsprekend. Aankomst en vertrek hangen samen. Als u door omstandigheden te laat aankomt, dan is het vanzelfsprekend dat u te laat vertrekt. Omgekeerde evenredigheid is hier niet aan de orde. Zorg daarom voor voldoende ruimte in uw planning. Van reizigers wordt verwacht dat zij tijdig bij de halte zijn en daar wachten op hun rit? Draai dit nu eens om; zorg dat u ruim voor vertrek aankomt. Dan heeft iedereen voldoende tijd om in- en uit te stappen en dat is wel zo comfortabel.

Uw missie biedt alle ingrediënten om succesvol een dienst te kunnen leveren. Tijd om naar het laatste kernwoord,  frequent,  te kijken. Frequentie is als zout. Het is een smaakmaker, maar te veel zout verpest een gerecht. Bovendien kan het leiden tot hoge bloeddruk, wat kan leiden tot een infarct. Als u focust op frequentie komt de dienstregeling onder spanning te staan. Het is daarom misschien goed om te minderen met zout en daarmee de smaken van de overige ingrediënten beter tot hun recht te laten komen. Zowel uw klanten als uw personeel varen hier wel bij.

Met vriendelijke groet,

Theo Stepper

Ironie op Binnenwegplein

Op het Binnenwegplein staat een reclame abri van het type Europanel van CBS. Het apparaat is van binnenuit verlicht en door een rol systeem kunnen achtereenvolgens verschillende reclame uitingen aan het winkelend publiek worden getoond. Toen ik er gisteren langs liep, viel mij op hoe ironisch dit kan uitpakken. Na een reclame voor Amnesty International ten aanzien van de mensenrechten situatie in het dictatoriale Myanmar, wordt een reclame voor McDonald’s getoond.

Het scherpe contrast tussen beide reclame uitingen greep mij aan. McDonald’s wordt immers gezien als een symbool van de consumptiemaatschappij en daarvan kan in Myanmar geen sprake zijn. Ook is er veel kritiek op McDonalds, net zoals er kritiek is op de militaire dicatuur die Myanmar bestuurt. Om McDonald’s met een dictatuur te vergelijken gaat wellicht te ver, maar feit is dat de kenmerken van McDonaldisering (een begrip van de Amerikaanse socioloog George Ritzer, door hem geïntroduceerd in 1993) zo op het eerste gezicht voor een dictatuur ook niet onwelgevallig zijn: efficiëntie, voorspelbaarheid, berekenbaarheid en beheersbaarheid.

Een andere link die snel is gelegd is die van mensenrechten versus kinderarbeid. In 2007 werd McDonald’s nog beschuldigd dat het bedrijf gebruik maakt van kinderen voor het maken van de speeltjes van het Happy Meal. Ze zouden meer dan 16 uur per dag moeten werken voor een loon waarvoor ze nog geen McDonald’s menu kunnen kopen. Over ironie gesproken…

In gedachten verzonken loop ik verder. Ben ik de enige die het contrast tussen deze reclames ziet? En zo ja, is het iets om warm van te lopen, of gewoon toeval en niet de moeite waard om je over op te winden? Ik besluit om als ik thuis kom, toch een blog erover te schrijven. Waarvan akte.

Harige Potter

Pathé maakt reclame voor een Harige Potter film. Hoewel eigenlijk wel grappig ook wel triest, dat ze niet horen dat de naam van de held in de film verkeer wordt uitgesproken. De bedoeling is ‘kort’,  maar in de radio reclame wordt de naam ‘lang’ uitgesproken. Vertaald naar Nederlands krijg je dan ‘harig’.

Nederland schreeuwt om cultuur

 

Wie houdt er niet van  kunst en cultuur? We luisteren naar muziek We lezen allemaal wel eens een boek. We bezoeken een concert of een theatervoorstelling. We gaan naar cabaret, musicals en musea. Grote kans dus dat  u zelf actief bent in kunst of cultuur. Ja u dus,  als liefhebber. Cultuur vertegenwoordigt een belangrijke waarde in ons leven. Natuurlijk willen we dat zo houden. Maar dan moet er nog wel cultuur te genieten zijn.

Met de voorgenomen bezuinigingen op kunst en cultuur van het nieuwe kabinet valt er binnenkort fors minder van cultuur te genieten. De geplande bezuinigingen zullen het Nederlandse culturele leven ingrijpend verschralen: gezelschappen en orkesten verdwijnen, instellingen voor professionele kunst en amateurkunst worden opgedoekt en podia houden op te bestaan. De mogelijkheden om kinderen en jongeren op te laten groeien met kunst en cultuur worden uiterst zeldzaam. Hiermee sterft ook de kans uit om hun creativiteit te stimuleren. Wat aan cultuur overblijft, wordt door hogere toegangsprijzen voor velen onbetaalbaar.  Zo wordt Nederland schraal en kaal. Dat is geen prettig vooruitzicht.

Als u het tot zover eens bent met dit betoog, dan staat u vast open voor het vervolg. U bent een liefhebber en u wilt onverminderd kunnen kiezen uit een gevarieerd aanbod. U wilt dus helemaal niet dat kunst en cultuur verdwijnen. Sterker nog, cultuur is voor u van groot belang en daarom is uw stem voor het behoud van kunst en cultuur  hard nodig. Letterlijk!

Doe mee aan de grote landelijke manifestatie NEDERLAND SCHREEUWT OM CULTUUR a.s. zaterdag 20 november. Op tientallen plaatsen in het land laten we dit kabinet zien dat Nederland schreeuwt om cultuur. In Rotterdam doen we dat op het Schouwburgplein. Daar slaken wij een collectieve schreeuw voor het behoud van onze culturele voorzieningen en om te laten horen hoeveel belang we hechten aan de waarde van kunst en cultuur.

Op zaterdagmiddag 20 november komen toeschouwers, museummedewerkers, orkesten, muziekensembles, amateurkoren, zomerfestivalgangers, fanfares, kunstvakopleidingen, theatergezelschappen, mondharmonicaorkesten, beeldend kunstenaars, politici, circusartiesten, dichters, schrijvers en popgroepen samen op het Schouwburgplein.

Na een aantal korte toespraken, zullen alle stoomfluiten van de boten in de Leuvehaven (en daarbuiten) tegelijkertijd een luid signaal laten horen dat tot ver in de binnenstad zal klinken. Vervolgens is het de beurt aan de verzamelde menigte op het Schouwburgplein, waar de manifestatie zijn hoogtepunt bereikt in één collectieve schreeuw! U hoort daarbij!

Het programma van 20 november

15.00	Verzamelen op Schouwburgplein
15.30 – 15.50	Korte toespraken
15.50 – 15.55	Havensymfonie
15.55 – 16.00	Stilte…
16.00	De Schreeuw!

Om nu al van uw betrokkenheid blijk te geven kunt u de poster NEDERLAND SCHREEUWT OM CULTUUR gratis afhalen in de foyer van de Rotterdamse Schouwburg. De foyer is zowel overdag als ’s avonds toegankelijk. Hang de poster bij u thuis in het raam en geef zo een signaal dat u deze actie steunt.

Dank u voor het het lezen van deze boodschap van algemeen belang. Tot zaterdag!

———————————-

Meer over Nederland schreeuwt om cultuur is te lezen op http://www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl/

Die verandert nooit

‘Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.’

 ‘Ja maar…. ‘

‘En dat is nu precies wat ik bedoel!’ Ze zegt het met  ongekende felheid. Haar ogen fonkelen.  In twee zinnen heeft ze hem waar hij niet wil zijn. Hij voelt zich het zwakste jongetje van de klas. Met een knoop in zijn maag kijkt hij de tafel rond op zoek naar medestanders. Twaalf paar ogen kijken hem uitdrukkingsloos aan. Van de aanwezigen hoeft hij geen bijval te verwachten. Ja maar, galmt echoënd na in zijn bonzende hoofd en sterft dan een zachte dood in zijn oplaaiende emoties. Dus zo voelt het om het vuur aan de schenen te hebben? Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Is hij de enige die het zo warm heeft?

Na een stilte die eeuwig leek te duren knikt ze en glimlacht. 

‘Begrijp je wat ik bedoel?’ 

 Hij knikt, niet tot antwoorden in staat.  Maar daar neemt ze geen genoegen mee.

‘Laat maar horen dan.’

Hij staart haar aan over zijn kleine bril. Ze ziet er wazig uit.  Dus zo voelt het om met lege handen te staan? Emoties komen van rechts, dus die hebben voorrang. Zoveel weet hij inmiddels. Hij besluit het over een andere boeg te gooien. Als ze van hem wil horen dat hij het snapt, dan kan ze het krijgen. Gauw kijkt hij op zijn horloges. Zijn oogjes schieten heen en weer. Bijna tijd. Een glimlach krult zijn lippen, die hij vlug met zijn tong vochtig maakt. Zachtjes zegt  hij: ‘Je hebt gelijk, maar ik ga niet uitleggen wat je bedoelt. Ik ga het laten zien. Ik begrijp dat je me niet vertrouwt, maar ik wil het laten zien.’ 

Dan klinkt het alarm, ten teken dat de sessie is afgelopen. Opgelucht haalt hij adem. Niemand die het lijkt op te vallen. Als je doet wat je deed, krijg  je wat je kreeg. Die begreep hij niet helemaal, daar gaat hij thuis nog even over nadenken. Voor nu is hij veilig.

Zondagmiddagjazz

Terug van weggeweest! De Jazz op Zondag! Daar ben ik wel weer aan toe zeg. Na de succesvolle zondagmiddagen eerder dit jaar werd het stil. Ik kreeg het er warm van, maar niet op de juiste manier. Gelukkig is de beer door de kerk en de kogel is los! Zondag gaan we gewoon weer lekker genieten van een heerlijk (b0k)biertje en een gezonde portie relaxte jazz.

Zoals je hierboven kunt lezen bijt Vincent de Koning samen met Simon Richter en Dolf del Prado het spits af. Vincent was eerder in Biblio met Ronald van Driel en Ben Schröder (http://wp.me/pPizy-3o) toen zij daar optraden als B-Trio PLUS. De week erop zien we Ben terug. Dit maal zal hij met Alex Milo op bas  gitarist Martijn van Iterson ritmisch begeleiden. Ik kan nauwelijks wachten! Loopt u ook al warm?

Thematerreur versie 2

Beste lezer,

Op 5 oktober j.l. publiceerde ik hier een column, Thematerreur. Nadat ik hierop wat feedback heb gekregen en omdat het leuk is om te spelen met taal en tekst, heb ik de column een beetje aangepast. Het resultaat is een afgeslankte column van 475 naar 381 woorden. Het idee is dat de column nu meer to the point is, maar wezenlijk niet verschilt van de eerste. Mocht je tijd en zin hebben om ze allebei te lezen, laat me dan weten welke je beter en/of leuker vindt. Ik ben hierin oprecht benieuwd en ik ben ervan overtuigd dat je opmerkingen leerzaam zullen zijn. Bij voorbaat dank!

Theo

THEMATERREUR (VERSIE 2)

Nietsvermoedend liep ik vanmorgen bij ons op kantoor richting de lift. Daar werd ik echter onaangenaam verrast door borden en wegwijzers. “Traplopers voorrang.” Omdat ik toch op de lift moest wachten, besloot ik mijn ergernis te voeden door de instructies te lezen. Het Diabetes Fonds heeft bedacht dat deze week Nationale Traploop Week is. Het referendum hiervoor zal wel hebben plaatsgevonden toen ik op vakantie lag te vegeteren op een strand in het buitenland. Ik kan mij althans niet herinneren dat ik op enigerlei wijze betrokken ben geweest bij dit initiatief. Graag zou ik dat zo houden, maar daar komt een collega aan: “Hé Theo, wat doe jij nou? We moeten met de trap deze week!” Daar heb je het gelazer al. We moeten weer iets. Nou, ik wil best met de trap. Maar niet omdat één of andere organisatie heeft bedacht dat dit een must is ter voorkoming van diabetes type 2. Het is zeker nog de verbeterde versie ook? Ben me daar betoeterd.

Omdat ik niet wil geloven dat me hierover opwinden goed voor mijn gezondheid is, besluit ik voor mijn gemoedsrust meer informatie in te winnen. Dat hebben ze dan in ieder geval bereikt. Ik wil het zelf, ik moet niets. Ik bezoek de site van het Diabetes Fonds: “Iedereen kan diabetes type 2 krijgen. De oorzaken zijn nog niet allemaal bekend.” Vanwege een onbekende oorzaak moet ik traplopen? Even verder staat te lezen: “Door de trap te nemen in plaats van de lift verbrand je ruim vijf keer zoveel calorieën.” Ja, hallo, nu ga ik me echt opwinden. Wie verzint dit? Da’s toch logisch? Wil je mij ertoe bewegen dat ik meedoe, dan moet er wel een goede reden voor zijn, anders pas ik bij voorbaat. Het idee voor deze week is nog ergerlijker dan ik dacht! Ik kan hier wel te hoge bloeddruk aan overhouden.

Bezorgd google ik verder: “Uit onderzoek blijkt dat bij 71% van de mensen met hoge bloeddruk deze daalt wanneer ze meer gaan bewegen.” Wist u trouwens dat hoge bloeddruk bij mensen met diabetes (met name bij type 2) veel vaker voorkomt dan bij mensen zonder diabetes? Ik besluit om straks voor mijn ommetje tijdens de lunchpauze de trap naar beneden te nemen. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil.