FOMO

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

‘Dag heren, had u gereserveerd?’

‘Uh, nee. Moet dat? Dit is toch een terras?’

‘Nou, kijk, ziet u, door de corona en zo, maar u ziet er nogal groot en sterk uit… En uw vrienden ook. Dus voor u maak ik een uitzondering. Ik ga ervan uit dat u allemaal in hetzelfde huis woont. En niemand van u is ziek, toch?’

‘Nou, eigenlijk lijden we allemaal aan FOMO. Kent u dat? Fear Of Missing Out. Daarom doen we mee aan dit circus. Ha-ha-haaaatsjie!’

‘Gezondheid, heer’

‘Dank u. Hooikoorts. Hoop ik. Doet u ons nu maar anderhalve meter bier.’

Goed bezig

Toen we te maken kregen met corona vond ik het logisch dat mensen de voordelen van de crisis gingen benoemen. Klimaatdoelen werden gehaald, er stonden geen files meer, het leven stond tijdelijk even stil en er was tijd voor bezinning. Het was half maart en vakantie leek nog ver weg. Sterker nog, thuiswerken was ook een soort vakantie. Minder reistijd, dus meer tijd over voor elkaar, voor het huishouden. Tijd om op te ruimen, om te klussen. ’s Avonds even het balkon op om te applaudisseren of een serenade te brengen aan de buren. Kijk ons goed bezig zijn!

Toen het mooie weer aanhield was het wel even slikken dat de terrassen gesloten waren, maar kop op, want daardoor houden we meer tijd over voor andere dingen. Gezondere dingen, zoals wandelen, fietsen en sporten. Want dat de sportscholen gesloten zijn, wil niet zeggen dat we niet aan onszelf kunnen werken. Toen de regels werden versoepeld konden we zelfs weer in groepsverband de parken benutten. Wel zo fijn, want afzien is leuker als je gezien wordt. Kijk ons goed bezig zijn!

Inmiddels is het eind mei. De terrassen zijn nog gesloten, maar dat duurt niet lang meer. Vakantie wordt nu ook een dingetje. Elk jaar trekken Nederlanders er massaal op uit tijdens de zomervakantie. Ons land heeft maar voor 1,4 miljoen mensen recreatieve slaapplaatsen. En als er dan ook nog Duitsers, Belgen, Fransen en Spanjaarden deze kant op komen… Oei, oei! Gelukkig is onze regering al aan het kijken of we toch niet naar bepaalde ‘veilige’ landen mogen reizen. Kijk ze goed bezig zijn!

Ons kabinet heeft ook goed nagedacht over openbaar vervoer. Vanaf 1 juni is een mondkapje verplicht, omdat mensen onvoldoende afstand kunnen houden, ook al is de capaciteit drastisch verminderd. Maar pas op! Niet elk mondkapje is toegestaan, zo luidde het in eerste instantie. Wie wordt aangetroffen met een medisch mondkapje kan worden beboet. Er mag tenslotte geen tekort ontstaan voor onze zorgmedewerkers. Alleen niet-medische mondkapjes, die geen vorm van bescherming bieden zijn toegestaan. In tweede instantie is dat aangepast. Er wordt vanuit gegaan dat we alleen mondkapjes zullen gebruiken die niet-medisch zijn, maar mocht iemand toch een kapje dragen dat wel bescherming biedt, dan zal dit niet tot sancties leiden. Kijk ze goed bezig zijn!

Capaciteitsgebrek, dat gaan we ook op terrassen merken. Op veel plekken worden vergunningen tijdelijk uitgebreid of wordt vergroting van terrassen gedoogd. Anderhalve meter blijft ook hier de norm. En is dat haalbaar? Nou, ik ken genoeg cafés met zo’n smal gangetje naar de toiletten dat ze die of moeten sluiten, of middels een kleuterschoolsysteem – een plasketting – moeten ontsluiten.  En dat is slechts een praktisch bezwaar, het sociale en emotionele probleem is veel groter. Want laten we eerlijk zijn, Nederlanders en regels… ‘Kom, we nemen er nog een, #supportyourlocal, weet je wel. Oh, en schuif ’s op, dan kan er nog iemand bij. Gezellig joh, en #support, #jeweettoch.’ Kijk ons goed bezig zijn!

Vanmorgen wandelde ik langs een vuilnisbak die zo goed als leeg was. Ernaast lag allerlei troep. Karton, papier, plastic. Dromen van een betere wereld toen de crisis net was begonnen, heeft duidelijk niet bij iedereen beklijft. Ik wandelde langs een leeg terras. De uitbater was bezig met tape en meetlint. Ik stak mijn duim op. In zijn ogen las ik hoop en in stilte wenste ik hem geluk. Ik passeerde een schoonmaakploeg. Oranje overalls veegden zwijgzaam met lange takkenbezems rommel voor een straatveegmachine. Eén keek mij vrolijk aan, alsof hij wilde zeggen: ‘Kijk ons goed bezig zijn!’

Cake

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ze zitten samen in de keuken. Voor hem, op de keukentafel, ligt de weekendkrant uitgespreid. Zij praat honderduit. Hij probeert zich te concentreren.
‘Wil je nog koffie?’ vraagt ze. Da’s lief, registreert het deel van zijn hersenen dat niet met lezen bezig is, dus antwoordt hij met fluwelen stem, maar zonder op te kijken.
‘Oh, graag.’
Terwijl zij koffiezet, verdiept hij zich weer in de longread. Behalve het gepruttel van de machine is het nu stil. Tevreden leest hij verder en haar handelingen aan het aanrecht verflauwen aan de randen van zijn waarneming.
‘Koekje erbij?’
‘Bak maar een cake!’

Sinaasappel

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ze zitten samen in de auto. Zij rijdt. Hij haalt een sinaasappel uit zijn jaszak en begint hem tussen zijn handen te rollen.
‘Wil je die niet in mijn auto opeten?’
‘Ik masseer hem alleen maar.’
Ze kijkt hem fronsend aan. ‘Kan je mij niet een keer masseren?’
Hij lacht. ‘Als ik dit bij jouw benen zou doen, zou je gaan gillen.’
‘Nou, mijn schouders dan.’
Hij knikt naar de sinaasappel. ‘Dit voelt meer als jouw been.’

Zinderende zomer

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

The Barr Brothers

 

Het regent. Op het dak van het schuurtje van mijn buurman doet een duif een eend na. Over een week mogen de terrassen weer open. Vandaag markeert het begin van het einde.
Met kippenvel op mijn hele lijf en tranen in mijn ogen staar ik uit het raam naar buiten. Dat heeft niets te maken met de coronacrisis, met de regen of de duif. Het komt door de muziek die opstaat.
Red Moth Solar Companion is zó mooi! Overigens kan ik alle muziek van The Barr Brothers van harte aanbevelen, maar dit nummer toch in het bijzonder.

… en soms zit het tegen

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Of ze het niet erg vindt om op zo’n zonnige Hemelvaartsdag te moeten werken?
‘Nee hoor, voor 200 procent kom ik graag,’ zegt de caissière.
De vrouw trekt haar wenkbrauwen op. ‘200 procent? Dat krijgen wij in de zorg niet eens!’
‘Maar u krijgt gratis vliegtickets,’ riposteert het meisje.
Voor mijn neus ontvouwt zich een geanimeerd gesprek. De vrouw wil het fijne weten. Het meisje verwijst naar internet, maar de vrouw zit bij Ziggo en die heeft telkens storing.
Ik kijk van mijn bijna lege karretje naar het bordje ‘Snelkassa’ en zucht. Soms zit het mee, soms tegen.

Vergif

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Wat we (niet) weten

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Fysio

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Mijn fysiotherapeut zegt: ‘Tussen je wervels zit een bultje. Vergelijk het met een binnenband die langs de velg naar buiten wringt. Lopen is goed, het bultje loopt vol, loopt leeg. Staan is dodelijk, de druk blijft toenemen, dat straalt uit naar je benen. Als het knapt, heb je een hernia.’
Even later lig ik op de behandelbank in een ingewikkelde knoop, terwijl hij over mee heen hangt.
‘Straalt het uit naar je benen?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Weet je het zeker?’
Ik knik. Ik weet het zeker, denk ik.
Hij duwt met zijn volle gewicht door. Er kraakt iets.