Fooi

Jongeren in de horeca krijgen fors meer loon. Zo wordt het basisloon van een beginnend medewerker bediening met 6,4 procent verhoogd. Een beginnend barkeeper gaat ruim 7 procent meer verdienen, aldus een nieuwslezer op BNR. Hoewel ik iedereen van harte een loonsverhoging gun, zeker in tijden van crisis, trok ik toch tenminste één wenkbrauw op bij het horen van dit nieuws. Ik ben dan ook gruwelijk verwend dit weekend met een bezoek aan diverse horecagelegenheden in Parijs. Nu zullen de meesten van jullie denken dat ik gek ben, maar ik meen het.

Een terrasje pakken in Frankrijk is duurder dan in Nederland. Voor een zelfde bestelling betaal je ook meer dan wanneer je binnen zit. Soms betaal je in het café aan de bar zelfs minder dan wanneer je wordt bediend aan een tafeltje. Het is misschien even wennen, maar het is ergens ook wel zo eerlijk. Je voldoet immers niet alleen de prijs van je kopje koffie, je biertje of je wijntje, maar je honoreert ook de kelner voor geleverde service, want bediening zit bij de prijs in. En toch heb ik regelmatig een fooi achtergelaten. In Frankrijk is werken in de horeca namelijk een vak. Je ziet er naast studenten ook veel mensen die het klappen van de zweep kennen, maar die ook duidelijk liefde voor de discipline hebben en niet te beroerd zijn om hun passie te delen met de tijdelijke krachten, die serveren als bijbaan hebben.

Het begint met de kleding. Horecapersoneel is onberispelijk en herkenbaar gekleed. Hierdoor wordt aan de ene kant een afstand tot de klant gecreëerd, maar dit komt de relatie ten goede. De gast weet wie hij moet aanspreken en de garçon of serveerster weet waarvoor ze staan. Dit leidt automatisch tot betere service. Het is alsof het uniform de jongens en meisjes, en mannen en vrouwen van het corps servi hen ogen in de rug en meer veerkracht geeft. Een opgestoken vinger, een knikje en wanneer men verder wil, discreet,  ‘De rekening alstublieft’ volstaan. Klant is koning en krijgt de aandacht en het respect die hij verdient. Het gedrag is daarom wederkerig en leidt in veel gevallen tot een douceurtje dat dankbaar in ontvangst wordt genomen.

Hoe anders is het op de Nederlandse terrassen, waar het vaak de moeite loont om naar binnen, naar de bar te lopen en te bestellen wat men belieft. Door zijn plek achter het buffet is een barkeeper sneller herkend en gevonden dan een serveerster of een ober, die meer met elkaar en hun telefoon dan met hun gasten bezig zijn. Als het al lukt te bestellen, moet men of direct afrekenen, ‘Sorry, anders moet je maar binnen gaan zitten’, of zodra je weg wilt, moet je wederom allerlei trucs uithalen om aandacht te krijgen of dreigen weg te lopen. Ik geef in zulke gevallen vaak geen extraatje. Dit komt me soms op vragen te staan van mijn tafelgenoten en in een enkel geval op gezucht en gesteun van een jong bedienend wicht of snotaap, die voorwendt geen wisselgeld te hebben. Hoe doorzichtig! Ik geloof echter in het principe loon naar werken. Dat principe kennen ze in de horeca in Frankrijk, maar is in Nederland over het algemeen ver te zoeken.

Terwijl een ober hier denkt voor een dubbeltje weldaad een gulden te ontvangen, troffen in Parijs zijn collega’s mijn hart met een attitude die zich het beste laat omschrijven door een citaat van de Franse 18^e eeuwse schrijver Jean Petit-Senn: ‘La grandeur d’une bonne action se mesure rarement à la gratitude de celui qui en fut l’objet, mais toujours au plaisir qu’elle procure à celui qui l’a faite.’^*) Het is het plezier waarmee die lui hun werk doen, dat mij een goed gevoel geeft. Het feit dat ik een kopje pleur of een bakkie leut op het terras bestel, maakt niet dat ik een fooi geef, bediening en service en het gemak waarmee dat verkregen en gegund wordt, dragen daar in belangrijke mate aan bij.

Mede daarom verbaasde ik mij over het nieuwsbericht dat de lonen van beginnend personeel in de horeca in Nederland zijn gestegen. Ik gun het die mensen, maar ik denk niet dat we er met ons allen beter van worden. Mensen die hun werk met plezier doen verdienen namelijk meer. Dáár begint het, maar juist aan animo ontbreekt het in de vaderlandse horeca. Een loonsverhoging zal daar geen verandering in brengen. Dus wedden dat over een half jaar de kranten koppen ‘Jongeren in de horeca krijgen fors minder fooi’?

 

^*) De grootsheid van een goede daad wordt zelden gemeten door de dankbaarheid van hem, aan wie ze werd gegeven, doch altijd aan het genoegen dat zij schenkt aan hem, die haar ontving.

De bodem

Sporten doe je voor je lol. Zo zou het in ieder geval moeten zijn. Toch zijn er mensen die moeten sporten om in vorm te blijven. Vormbehoud is dan nodig omdat zij anders (lichamelijke) klachten krijgen. Helaas behoor ik tot de laatste categorie. Zodra ik stop met sporten is het een kwestie van tijd, voordat mijn rug, nek en schouders pijnlijk duidelijk maken dat ze onderhoud nodig hebben. Omdat ik dat moment zo veel mogelijk wil voorkomen en tenminste wil uitstellen, dwing ik mezelf om regelmatig te sporten in een fitnessruimte en dan ook de door mijn fysiotherapeut aangeraden oefeningen uit te voeren.

Leuk is anders. Vooral als het lekker weer is en de terrasjes die ik onderweg naar huis passeer naar mij roepen, mij wenken en ronduit voor mijn fiets lijken te springen. Het vergt dan behoorlijk veel wilskracht om niet hieraan toe te geven en discipline om thuis mijn sporttas te pakken en mij in een warme gymzaal in het zweet te werken. Ik heb daarom voor mijzelf een regel ingesteld: max een uur of anderhalve liter water.

Voordat ik met de training begin, vul ik een fles van anderhalve liter met water. Het ding werkt als een soort zandloper. Tijdens het trainen neem ik af en toe een slok en zo hou ik enigszins bij hoever ik ben. Mocht ik in een flow komen en na een uur nog met plezier aan de gewichten hangen, dan is het moment dat ik de bodem bereik na een laatste slok voor mij het signaal om te stoppen. Ik heb dan het onderste uit de kan gehaald. Erg vaak komt dit niet voor, moet ik bekennen. Meestal heb ik voordat ik de fles heb leeggedronken al menige blik op de klok geworpen en zorg ik dat ik na een uur klaar ben.

Hoe dan ook, ik ben blij met mijn systeem. Door van mijzelf niet te lang te hoeven sporten, kan ik het beter opbrengen om regelmatig te gaan en de regel maakt het voor mij eenvoudig te controleren dat ik niet over de schreef ga. De afgelopen keren viel me op dat ik de regel op tweeërlei manieren gestand doe. Het was zo warm dat ik meer zweet en dus sneller drink. Na exact een uur is de fles leeg en mag ik stoppen, zonder dat ik met mijn geweten in de knoop kom. Na max een uur én anderhalve liter water ben klaar.  I love it when a plan comes together!

Minder leuk

11 augustus 2012 – Mijn tegeltjesleverancier is nog steeds met vakantie. Op zijn deur hangt een briefje.

‘VAKANTIE! Wij zijn gesloten t/m 3 augustus 2012.

U kunt in deze periode niet bestellen.

Na 3 augustus zijn wij weer bereikbaar.’

De letters zijn rood en het briefje is niet wit, maar toont het beeld van de vloedlijn op een tropisch eiland. Wit zand voor aan, dan zilverachtig water dat steeds blauwer wordt. Voorbij de vloedlijn, waar het blauw is getooid met wit schuim, daar waar de zee de hemel raakt is het blauw het donkerst. Marine, wat een goede term om donkerblauw mee aan te duiden. Maar ik wil geen marineblauw, ik wil delftsblauw.

Het doet me denken aan een gesprek dat ik onlangs met een vriendin had over de tegeltjesserie in het algemeen en over spreuken in het bijzonder.  ‘Ik weet een goeie spreuk voor je’, zei ze lachend. Ik keek haar vragend aan, terwijl ze het voor me op een servetje schreef. Toen vond ik het vooral melig, maar nu weet ik dat ze gelijk heeft.

Een tegel zonder spreuk

is toch minder

leuk

De nieuwe Nieuwe

Ik ben gek op vis. In mijn pauze ben ik dan ook geregeld bij een visboer te vinden. Ik eet daar dan bijvoorbeeld een broodje makreel of sprotfilet of haring. Die laatste zonder brood. Gewoon naturel, ook geen uitjes of zuur. Dat is aan mij niet besteed. Het visje daarentegen… Je mag me er bij wijze van spreken wakker voor maken. Er gaat niets boven een lekkere haring en helemaal niets boven de Hollandse Nieuwe.

Ik was daarom vandaag blij verrast met de reclameposter bij de Haringkoning: Probeer nu onze nieuwe Nieuwe Haring! De affiche deed haar werk. Ik was geprikkeld en nieuwsgierig naar wat er nieuw kan zijn aan Nieuwe Haring. Dus toen ik aan de beurt was zei ik ‘Doe mij die maar’, terwijl ik naar de advertentie wees. ‘Een nieuwe Nieuwe voor deze meneer’, riep het meisje over haar schouder naar de eigenaar, een reus van een vent, die even verderop met bebloede en beschubde schort de lekkernij schoonmaakte. Hij knikte en wandelde naar de toonbank.

Het ene moment zag ik hem een gigantisch exemplaar uit een apart tonnetje aan de staart opdiepen, het volgende moment zag ik sterretjes. De kolossale man had me met de haring een daverende kaakslag gegeven. Ik knipperde met mijn ogen en wreef over mijn pijnlijke wang. De haringkoning, stond inmiddels weer fluitend achter zijn tafel visjes schoon te maken. ‘Da’s twee euro vijftig’, zei het meisje. Ik keek haar verdwaasd aan. Even was ik te beduusd om iets te zeggen, toen ik hoorde mezelf stamelen: ‘W-wat, wie, waarvoor?’ Ze glimlachte: ‘U bestelde net toch onze nieuwe Nieuwe? De Badr-Haring?’

Samenvatting

Ik zat afgelopen weekend in het park en toen kreeg ik feedback over mijn columns. Heel specifiek was het niet, maar het was terugkoppeling en daar ben ik gevoelig voor. Bedankt! Je weet wie je bent. Later kreeg ik via Facebook een aanvulling: “Ik vind het vooral leuk als je actuele nieuwszaken beschrijft. Ik hoor je het dan ook live zeggen in mijn hoofd. Soms je ergernis of soms je positieve toon.” Nogmaals bedankt. Nu zit ik echter, aangemoedigd, met een compulsieve neiging om niet alleen mijn eigen krant, die waar ik een abonnement op heb, maar willekeurig welke andere krant te lezen.

Lastig daarbij is dat het zomer is. Metro geeft geloof ik geen kranten uit. Vorige week waren de groene bakken gevuld met vakantieëdities, die vooral voor puzzelaars lijken bedoeld. Op elke pagina een andere woordzoeker, kruiswoordpuzzel of sudoku, maar verder  was het blad zonder nieuwswaarde.

Spits is ook goed bezig deze zomer. Er staan wel medewerkers krantjes uit te delen, maar de oplage is beduidend lager dan normaal. Ik heb mijn werktijden niet aangepast omdat het zomer is, maar toch zijn de krantjes flinterdun en rond half acht, acht uur meestal op. Geen nood, want over het algemeen hebben Spits en Metro toch vooral ANP berichten die ik in mijn betaalde ochtendkrant ook kan lezen, met toelichting of commentaar bovendien. Hierdoor merk ik dat ik De Pers mis. Gratis, maar niet goedkoop was hun slogan. Ik kan er weinig aan toevoegen. Ik vond De Pers  acceptabel als alternatief voor abonnementskranten en daarmee hun initiatief zeker niet voor niets.

Genoeg terzijde, terug naar het onderwerp. Dankzij de positieve weerklank die ik dit weekend ontving, wil ik uiteraard zo spoedig mogelijk een column posten, maar vandaag had ik geen tijd om mijn ochtendkrant aandachtig te lezen. Nu is de papieren editie van de Volkskrant geduldig, maar actualiteit heeft zo zijn houdbaarheid. Daarom volgt hier speciaal voor jou en al mijn andere lezers aan de hand van de krantenkoppen (in willekeurige volgorde) een samenvatting van vandaag.

Syrische premier ontvlucht land. Opgeleid voor werk dat er niet is. Te lang is testosteron alles bepalend geweest. PvdA kan de grootste worden. Gay Pride. Hogere opleiding betekent niet meteen hoger salaris. Kruidenier negeert vakman. Rus blijft in detentie. Ik verweer me, want ik heb niets misdaan. Het gelijk van Jolande Sap.

 

Hotmail

Ik word oud. Of beter nog, ik ben oud aan het worden. Ik kan me nog levendig de tijd herinneren van telefoons met draaischijf, langspeelplaten, cassettebandjes en de opkomst van internet. Bij nieuwe ontwikkelingen liep ik nooit voorop. Lang na de introductie van CD’s kocht ik nog singles en LP’s. Het ontbreken van een CD-speler in huis had daarmee zeker iets van doen en dat had te maken met gemakzucht.

Dezelfde gemakzucht deed mij, toen er al wel internet was maar geen breedband (we maakten verbinding via een telefoonlijn, inbellen heette dat) een Hotmail adres aanmaken. Ik had inmiddels de schoolbanken verruild voor kantoor. Daar was halverwege de jaren ‘90 wel internet, maar niet alle medewerkers kregen automatisch een e-mailadres. Een vriendin zei me toen om Hotmail te nemen, zodat ze mij van haar belevenissen op vakantie op de hoogte kon houden . Internationaal bellen of sms’en was in die tijd onbetaalbaar, maar de opkomst van GSM had wel een behoefte aangewakkerd om te allen tijde contact te kunnen leggen.

Of het nostalgie of wederom gemakzucht is, dat laat ik gemakshalve in het midden, maar dat e-mailadres bestaat nog steeds. Gebruiken doe ik het niet en ik check de inbox  sporadisch, voor het geval een oude bekende contact met me zoekt en om spamberichten, die onverminderd blijven binnenkomen, te verwijderen. Eigenlijk kan ik dus inmiddels best zonder Hotmail en bovendien ontvang ik voldoende berichten via mijn andere vier of vijf mailadressen.

Dus waarom was ik van de week dan geschokt, toen ik op de voorpagina van Spits het ANP-bericht met de titel Microsoft gaat stoppen met Hotmail las? Met open mond en ogen zo groot als schoteltjes staarde ik naar de kop en voedde mijn verontwaardiging met de mantra ‘Ze stoppen met Hotmail-dat kan niet’. ‘Ze stoppen met Hotmail-dat kan niet’. Ik ben inmiddels bijgekomen van de klap en ik denk nu dat de oorzaak van mijn ongeloof nostalgie was. Mijn schouders ervoor ophalen zou net iets te gemakkelijk zijn.

Verkocht

Het was alsof we in een speeltuin waren. In een omgeving, bedoeld om te ondervinden en te experimenteren. Hoe lang geleden is het dat ik binnenstapte in een mij onbekend milieu, waar ik, nadat ik de kat uit de boom had gekeken, eerst enigszins terughoudend, maar dan enthousiast zelf aan de slag ging met de attributen die er nu eenmaal waren om te worden aangeraakt, om te gebruiken, om mee te experimenteren?

Nadat we kennelijk te lang en omzichtig als katten om de hete brij hadden gedraaid, kregen we instructie en al gauw was het hek van de dam. We gingen op ontdekkingstocht. Zowel onze cognitieve als motorische vaardigheden werden behoorlijk op de proef gesteld. Al die speeltjes lijken wel op elkaar, maar daarom zijn ze nog niet hetzelfde. Daar kwamen wij al snel achter, toen we onze schroom waren verloren en ons energiek op de verschillende toestellen stortten. Sommige hadden we snel door maar waren daarom niet direct favoriet. Met andere hadden we meer moeite, maar hoewel ze een uitdaging vormden, verdienden ze het niet per definitie door ons te worden uitverkoren. In sommige gevallen streden comfort en  gemak met stijl en uitstraling  Het oog wil ook wat.

Drie uur hebben we ons er vermaakt. Hoewel ik ons er uit vrije wil naar toe had gereden, had ik van te voren niet verwacht dat we onze tijd er zo lang, zo relaxed en zo plezierig zouden kunnen doorbrengen. Ik ben tenslotte ook ooit wel eens willens en wetens naar een tuincentrum op Tweede Paasdag en de Efteling op een dag in mei gereden. Beide voldeden aan het stereotype beeld: te veel mensen, te weinig ruimte, huilende kinderen, stressende ouders, en lange, lange rijen. Nee, dan ons bezoek aan Babydump in Spijkenisse.

Anders dan de naam doet vermoeden, waren er geen huilende of gillende koters, er was niet eens een ballenbad. Wel werden we er aangemoedigd niet alleen te kijken met onze ogen en mochten we overal met onze handjes aanzitten. Hoeveel reiswiegjes, kinderzitjes en Maxi-cosi’s ik daar niet op meer of minder eenvoudige wijze van onderstellen heb geklikt, is me momenteel even ontschoten. Ik kan me alleen de prijs herinneren van de veel te mooie, hippe en über-gestylede kinderwagen, waar wij ons hart aan verloren. Ik vrees dat de dagwaarde van mijn auto minder is dan de vraagprijs. Ik vrees ook dat het ons niet zal weerhouden binnenkort tot de aanschaf over te gaan. Ik vrees dat vooral omdat de verkoper het volgens mij ook weet, want hij liet ons met een knipoog gaan, zwaaide ons hartelijk uit en riep uitbundig ‘Tot ziens!’.

Milieuzones? – effe stoom afblazen

Zijn ze me daar betoeterd?, denk ik als ik lees dat er plannen zijn om oude auto’s te weren uit de bebouwde kom. Zelf heb ik een benzineauto uit 1998. Die is inmiddels dus bijna 15 jaar oud. Mijn  auto staat vaker stil, dan dat ie rijdt. 6000 kilometer reed ik vorig jaar, en daarvan reed ik er een dikke 2000 niet eens in Nederland. Dat het in het artikel om auto’s van 25 jaar en ouder gaat, dat maakt mij niet minder verontwaardigd. Kijk naar de laatste alinea met de plannen van de gemeente Utrecht. Die willen in 2015 al benzineauto’s ouder dan 12 jaar weren uit hun stad. Ik kan daar echt boos over worden. Mijn auto is oud, maar zeker gezien het gebruik niet afgeschreven. Juist doordat ik dagelijks zo veel met de fiets en de trein reis, is mijn auto relatief helemaal niet vervuilend. Het zou daarom asociaal en van de gekke zijn als ik door maatregelen in het kader van duurzaamheid en  milieu mijn auto zou moeten inruilen voor een nieuwer model, omdat ik er anders niet meer mee in zogenoemde milieuzones in de bebouwde kom mag komen. Dat noem ik pure verspilling, het tegendeel van duurzaamheid!

Zo, dat lucht op…