Westerpop 2011

Weken, zo niet maanden liep ik warm van Westerpop. Om eerlijk te zijn liep ik er al warm voor toen ik de foto’s van vorige jaar aan het uitzoeken was. Jaar in jaar uit weet de organisatie een goede line up voor elkaar te boksen. Groot was dan ook de teleurstelling dat het regende. Nu zul je denken: Ach, kom op, watje, wat is er mis met een beetje regen? Je bent toch niet van suiker? Nee, dat is waar, en zo dachten gelukkig meer mensen, maar dit festival verdient beter. Het is op geen enkel moment van de dag echt druk geweest.

Na de zoveelste regenbui, scheed mijn camera ermee uit. Nou, toen had ik het gehad hoor. Heel langzaam bekroop mij een gevoel van neerslachtigheid. Ik keek om de paar minuten op mijn GSM om te zien hoe laat het was en overwoog om naar huis te gaan. Bij de uitgang kwam ik gelukkig een bekende tegen. Na een praatje voelde ik me beter, maar wilde mijn camera toch thuis brengen. Een nieuwe batterij had niet het effect waar ik op hoopte. De display bleef op zwart en de lens bleef naar buiten wijzen als een beschuldigende vinger, een boos oog, dat mij verwijtend aankeek, omdat ik haar had bloot gesteld aan te veel vochtigheid.

Toen ik op het perron stond begon het op te klaren. De zon verwarmde mij terwijl ik genoot van de klanken van Johnny Gallagher & The Boxtie band. De eerste trein liet ik lopen en toen de tweede mogelijkheid zich aandiende om terug naar Rotterdam te gaan, keerde ik haar de rug toe en liep terug naar het festival terrein. Foto’s heb ik er niet van, maar ik niet minder genoten. Met name The Boxer Rebellion, waar ik eigenlijk voor kwam,  zette een strakke show neer. Ook Tim Knol was op dreef en op het podium van Stage Europe Network werd ik aangenaam verrast door Roufaida en Pluck, een singer/songwriter duo uit Nederland.

De foto’s hieronder zijn chronologisch genomen tot mijn camera er mee op hield. Overigens werd ik vanmorgen blij verrast, want toen ik op het aan/uit-knopje drukte, bleek mijn G11 weer tot leven te zijn gekomen. Ik ben daarom extra blij dat ik gisteren gebleven ben en loop nu alweer warm voor de volgende editie van Westerpop.

Het Poolse jazz kwartet C4030 opende voor een handje vol festivalgangers het podium van Stage Europe Network.

Deze jonge bezoeker is goed voorbereid

Vervolgens waren de winnaars van de Peter Tetteroo Bokaal 2010, Kings Crossing aan de beurt om het hoofdpodium te openen

Het is dan even droog, maar de uitgelopen mascara van deze bezoekster spreekt boekdelen

De tweede band op het SEN podium is de psychedelische rockband Zenith uit Letland

Er is dan al wat meer publiek

De eigenzinnige presentator kondigt in vol ornaat en met onvervalst Haags accent de volgende band aan: JAH6

Hoewel het publiek vrij tam is, vieren de mannen van JAH6 hun eigen feestje op de klanken van Bob Marley en de teksten van André Hazes

Even later is het tijd voor wat ruiger werk met de Haagse punkrockband Fexet

Alles werd uit de kast gehaald om te overtuigen en dat lukte; wat mij betreft de grote verrassing!

Go Back To The Zoo deed haar werk als publiekstrekker

Het vooral jonge publiek ging uit haar dak

Zonnebrillen waren niet nodig, maar Ray Ban was erbij

Het festival trok echte ROCKers

Laatste foto, voordat mijn camera in winterslaap ging: The Strange uit Frankrijk

ABC – Antwerpen, Bier, C no more!

Met dank aan een goede vriendin loop ik warm voor een weekendje Antwerpen op 1 en 2 oktober aanstaande. Zij tipte mij dat er dan in de bierbrouwerij van De Koninck  aan de Mechelsesteenweg 18 een bierproeverij wordt georganiseerd door het Antwerps Bier College. Als één en één is twee, ik zeg ABC!

Het ABC ziet er uit als een toffe club die:

A – Antwerps van oorsprong is, maar niet direct mensen van andere komaf uitsluit.

B – Bier als uitgangspunt neemt om de wereld te verkennen, zonder dat het om Belgische bieren hoeft te gaan en zonder andere geneugten des levens uit te sluiten.

C – collectief als interesse bier heeft, maar geen elitaire, academische zuipclub is.

Het motto van de club is Wij drinken niet, wij degusteren. Ik kan mij daar prima in vinden! Evenals in de inkom (gratis) en de prijs van een glas bier, €1,-  En wat te denken van de brouwerijen die alvast hebben toegezegd, zoals Inter-Pol (gek op hun muziek) en Dochter van de Korenaar? Daar wil ik wel kennis mee maken.

Meer weten? Check de site: www.antwerpsbiercollege.be Loop je net als ik warm voor een weekendje Antwerpen? Laat het mij weten, misschien kunnen we plannen maken!

tinyMusic@LOK

tinyMusic@LOK Kapsalon was een succes. De salon aan de Pannenkoekenstraat blijkt een heerlijke akoestiek te hebben en daar wisten de bands die geprogrammeerd stonden wel raad mee. Het spits werd afgebeten door de Rotterdamse band Feaver. Vooral zangeres en toetseniste  Julia wist te imponeren. Wat een mooie stem! Zanger Tjeerd was duidelijk onder de indruk van de naam van de kapsalon, want hij vroeg zich meermaals hardop af of ze nog een liedje konden spelen. Was het concert niet te kort? Werd het met nog een liedje niet te lang?

Lang of Kort, een goede naam voor een kapsalon. Ik kom er al jaren heel erg graag en hoewel ik mijn haar lang draag, knippen ze het nooit te kort. tinyMusic is een concept waar lang en kort ook een rol speelt. Als je drie bands op één avond een podium wilt geven, dan kunnen ze natuurlijk niet te lang spelen. Toch worden bezoeker niet te kort gedaan, want daarvoor zorgt de organisatie wel. tinyMusic met een kleine t staat immer garant voor Kwaliteit met een grote K.

 

Dat brengt me bij Marijn, die na Feaver aan de beurt was en die voor mij het hoogtepunt van de avond was. Prachtige luisterliedjes onder andere over reizen en over de tijd dat hij ziek was. Hij gaf ons de primeur van een nummer dat hij die dag nog had voltooid. Zelf noemde hij het afgeschreven, maar de dubbele betekenis van dat woord doet geen recht aan het liedje. Niet opgeven Marijn, niet vergeten en hopelijk niet uitgeschreven, want we willen meer! (met jouw achternaam moet dat lukken…)

Na een korte pauze, die langer duurde dan gepland, werd de avond afgesloten door de folkachtige indierock band Ear to the Ground. Net als Marijn zijn zij terug te vinden op de CD Hollandse Nieuwe vol. 20 van VPRO’s Luisterpaal. Dit jaar nog als bezoekers van Lowlands (ze hadden hun polsbandjes nog om) maar volgend jaar staan ze misschien wel zelf in de India of de Bravo. Extra fijn dus dat wij alvast bij tinyMusic de gelegenheid kregen ons oor te luister te leggen bij deze getalenteerde band, die ook in een kleinere bezetting dan normaal weet te boeien en de avond  prettig afsloot.

Niet de minsten…

Alsof het niet genoeg is, met je column in een landelijke krant, word je op hun website, http://www.depers.nl/columns/ ook nog in één adem genoemd in een lijst met columnisten als Nico Dijkshoorn, Femmetje de Wind en Hans Wiegel. Daar loop ik toch een ietsie pietsie warm van.

Lopen langs de lijn van Rotterdam naar Utrecht – Aanleiding

Nadat ik bij wijze van experiment de wandelingen van Utrecht naar Den Bosch uit het boekje Lopen Langs de Lijn van Lourens Vellinga had gelopen, wist ik het: wandelen is leuk! Het tempo is hoog genoeg om in een paar uur een flink stuk verder te komen, en laag genoeg om volop te genieten van hetgeen je om je heen ziet. Omdat je halverwege niet kunt zeggen: ‘Ik stop ermee’, geeft het je een uitdaging en af en toe zoek je op die manier je eigen grenzen op.

Nog voordat ik de laatste etappe op 20 mei j.l. had gelopen, besefte ik dat ik er een hobby bij had. Wandelen. In de aanleiding (https://dewarmloper.wordpress.com/2011/04/02/lopen-langs-de-lijn-aanleiding) van het (foto)verslag van Utrecht naar Den Bosch schreef ik dat één van de redenen om ‘langs de lijn’ te lopen een logistieke is. De begin- en eindpunten zijn stations en dus per trein bereikbaar. Het maakt dus niet uit hoe ver je moet lopen, je komt altijd weer thuis. Het boekje van Vellinga is wat mij betreft daarom een succesformule. Toch heb ik geen andere, soortgelijke boekjes met wandelingen van station naar station gevonden.

Ik hou van routes, geen losse wandelingen maar series wandelingen, omdat dat meer tot de verbeelding spreekt. ‘Ik heb gewandeld van Utrecht naar Den Bosch’, klinkt goed, maar van ‘Ik heb gewandeld van Rotterdam naar Den Bosch’, klinkt beter. Daarom heb ik besloten om zelf uit te zoeken hoe ik van Rotterdam naar Utrecht kan lopen. Het tweede deel heb ik al op zak, dus uiteindelijk lieg ik niet als ik straks kan zeggen dat ik van Rotterdam naar Den Bosch ben gewandeld.

Ik had de wandeling natuurlijk ook aan de achterkant kunnen uitbreiden. Van Den Bosch naar Maastricht, of naar Breda, maar omdat ik dagelijks met de trein van Rotterdam naar Utrecht reis, spreekt de voorkant me meer aan. Bovendien kost het me nu minder reistijd voordat ik kan beginnen met wandelen. (met de trein naar Den Bosch kost toch gauw vijf kwartier)

Vorige week heb ik met behulp van Google Maps een route uitgestippeld, Rotterdam – Utrecht, 63,5 kilometer:

Rotterdam Centraal – Rotterdam Alexander (10,9 km)

Rotterdam Alexander – Gouda (16,8 km)

Gouda – Woerden (18,1 km)

Woerden – Utrecht Centraal (17,7)

Met behulp van Streetview kreeg ik een aardig beeld van de etappes en het ziet er veelbelovend uit. De route voert dan ook dwars door het Groene Hart. Google Maps hanteert  wel een disclaimer: ‘Wandelroutebeschrijvingen zijn in bèta. Let goed op – mogelijk zijn er niet overal trottoirs of wandelpaden langs deze route.’ Ach, dat maakt het extra spannend. Ik heb er zin in! En uiteraard maak ik weer een (foto)blog, voor iedereen die uit zijn of haar luie stoel wil meelopen.

Zie ook Lopen langs de lijn van Rotterdam naar Utrecht – Etappe 1

En Lopen langs de lijn van Rotterdam naar Utrecht – Etappe 2

En Lopen langs de lijn van Rotterdam naar Utrecht – Etappe 3

En Lopen langs de lijn van Rotterdam naar Utrecht – Etappe 4

Lezerscolumn Theo Stepper

Vandaag toch maar even naar de krantenstandaard van De Pers gelopen om te checken of mijn column inderdaad is geplaatst. Het viel nog niet mee om een exemplaar te pakken te krijgen. De meeste bakken waren leeg; alsof half Rotterdam vanmorgen extra  vroeg is opgestaan om zo’n krantje te halen. Uiteindelijk slaagde ik op Centraal Station aan de voorzijde, waar in een schutting van het bouwterrein nog enkele exemplaren waren gestoken naast een oranje krantenstandaard van de Metro.

Daar sta ik dan, op pagina 13, naast het Zweeds Raadsel, het cryptogram en de sudoku.  Uit & Thuis heet die pagina. Ik voel me er helemaal thuis!

Petertje in De Pers!

Begin deze week stuurde ik een mailtje aan De Pers (column@depers.nl) met mijn column ‘Petertje’. (http://wp.me/pPizy-m8) Vandaag kreeg ik antwoord en daar loop ik best een beetje warm van. Morgen weer één van mijn columns in De Pers… Joechei!

Lakarusch

Rotterdam – Op de hoek van de Nieuwe Binnenweg en de Sint Mariastraat zit islamitische slagerij Lakarusch. Mooie naam, zal je misschien denken voordat je er voorbij wandelt, of voordat je een kilootje gehakt bestelt. Zo niet mijn vriendin V, die wel benieuwd was naar de betekenis en hard in de lach schoot toen ze hoorde dat de naam niet meer is dan een afkorting, turbotaal: Lam-Kalf-Rund-Schaap.

Ik vind het een mooi verhaaltje. De schoonheid schuilt hem in de eenvoud en omdat ik er altijd om moet glimlachen als ik er langs rijd met mijn fiets of auto, wil ik het hier graag delen. Ik hoop dat jij, lezer, er de volgende keer dat je in de buurt bent ook om zult glimlachen.

Petertje

‘Help, h-e-l-l-u-p!’ Even verderop deed Petertje zijn imitatie van een drenkeling. Aan het begin van het seizoen sprong één van de badmeesters met zijn kleren en schoenen nog aan in het water om hem te redden. Het bleek niet nodig. Daarna wende iedereen, badmeesters incluis, aan Petertje. Drie jaar later overleed hij. Dood door verdrinking. Iedereen zag hem spartelen, iedereen hoorde hem, niemand hielp hem.

Deze herinnering uit mijn jeugd drong zich aan mij op toen ik op de fiets een kruising overstak. Opeens klonk er het indringende, scherpe geluid van een rinkelende bel. Even verderop aan een zwart-wit gestreepte paal ging een oranje lamp knipperen. In mijn buik leek een vacuüm te ontstaan, mijn hart schoot in mijn keel en met witte knokkels omklemde ik mijn stuur en remde hard. De adrenaline gierde door mijn lichaam. De kruising was toch vrij toen ik overstak? Geërgerd keek ik om me heen. Auto’s, voetgangers, geen tram. Links, rechts, links. Niets. Toen zag ik in mijn ooghoek de tram aankomen. Het gele gevaarte reed stapvoets en ik schatte de afstand zo’n 250 meter. Geen direct gevaar dus…

Opnieuw overzag ik de situatie op de kruising. Het momentum om veilig over te steken was weg. Auto’s hadden groen gekregen en ik stond stil op een trambaan. De mij tegemoetkomende tram had mij bijna bereikt en stopte op zo’n twintig meter bij mij vandaan bij de tramhalte. De alarmbel rinkelde ondertussen vrolijk verder en het knipperlicht danste uitbundig zijn horlepiep.

Hoofdschuddend vervolgde ik mijn weg en bedacht dat bellen op trams horen en niet op palen. Alarmsignalen die niet gericht en niet op het juiste moment afgaan zorgen alleen maar voor opschudding en ruis. Achter mij hoorde ik de tram zijn vertrek aankondigen. Zo’n tram heeft helemaal geen spreekbuis nodig, dacht ik. Onwillekeurig moest ik aan sommige politici en aan de media denken en toen weer aan Petertje, die toen het er echt om ging geen gehoor vond.