Hope

Hij is alleen thuis. Zijn vriendin is een avondje uit. De stad in. Normaal gesproken zouden ze erom hebben geloot, maar hij heeft oorontsteking. Hij kan dus toch nergens heen waar harde geluiden zijn. Ze beschouwde het daarom als haar voorrecht. Ze hadden geen muntje opgegooid deze keer. Hij blijft thuis. Alleen. Nou ja, met de baby.

Ze hadden het kindje Hope genoemd. Voordat ze zwanger raakte was er nauwelijks een kans dat ze bij elkaar zouden blijven. Het ging niet goed, zoals mensen dan eufemistisch zeggen. Veel ruzie, maar dus ook veel goedmaakseks en daar kwam een klein mensje van. Hope. Als iets hen verbond, dan was het Hope. Haar naam was goed gekozen.
Tove, zijn vriendin, is Noorse. Noren kunnen beter horen. Ze horen het verschil tussen iemand die zachtjes zingt en iemand die fluistert. Volgens Tove komt dat doordat het land zo uitgestrekt is dat je nergens hard hoeft te praten. Bovendien hebben de mensen, als ze elkaar tegenkomen, echt interesse in elkaar. Gebrek aan aandacht was wat ze hem regelmatig verweet. Volgens haar was hij vooral met zichzelf bezig. Had hij te weinig aandacht voor haar en Hope.
Misschien had ze gelijk, maar wat dan nog? Je kan een man niet veranderen. Al probeer je nog zo hard – juist dan – zal hij zich des te heviger verzetten. Verandering moet van binnenuit komen, niet van buitenaf worden opgelegd. Hij had het geprobeerd, maar zonder succes. Proberen voelde te veel als forceren. Hij was niet degene die zich wilde aanpassen. Hij probeerde alleen te veranderen omdat het van hem werd verwacht
Dus had hij zijn toevlucht gezocht tot trucjes. ‘Kijk, met de baby en zo, kunnen we toch moeilijk allebei uitgaan. Laten we er een muntje om gooien.’ Zij koos munt – hij liet haar als eerste kiezen – dus hij had kop. Hij liet haar echter ook altijd als eerste gooien. Gooide zij kop, dan mocht hij uit. Gooide zij munt, dan had hij altijd nog kans op kop en moesten ze overgooien. Dat hij zo meer kans had dan zij, dat had ze niet door.
Maar vanavond hoefden ze niet te tossen. Vanavond hoefde hij niet gespeeld schuldig dat hij wéér had gewonnen het huis te verlaten. Vanavond was zij uit en hij thuis. Alleen, met de baby. Tove had haar nog verschoond voor ze door een taxi werd opgehaald. In theorie hoefde hij niets te doen.

Hij dwaalde door hun appartement. Hoewel hij niets aan zijn ogen mankeerde, had hij de lichten uitgedaan. De stilte en het duister maakten hun flat kleiner dan hij werkelijk was. In de woonkamer lonkte het rode lampje van de stand-by functie van zijn stereo. Hij knipoogde terug. Het leverde hem een felle pijnscheut bij zijn slaap op. Met koud zweet op zijn voorhoofd plofte hij in de leren fauteuil bij het raam. Hij bleef even zitten met gesloten ogen.
Hoorde hij daar iets? Hij schudde langzaam zijn hoofd. Behalve een continue gons met op de achtergrond het bonzen van zijn bloed tegen zijn trommelvlies was het doodstil in huis. Hij zuchtte diep terwijl hij uitkeek over nachtelijk Rotterdam. Weer bekroop hem het gevoel dat hij iets hoorde. Hij sloop naar de kamer van Hope en luisterde aan de deur. Het was alsof hij de stilte zelf kon horen. Ze gonsde en bonsde in zijn hoofd. Voorzichtig opende hij de deur. Hij luisterde. Niets. Paniek greep hem bij de keel. In twee stappen was hij bij het wiegje. Hijgend stond hij erboven gebogen. Hij hoorde niets. Hij stak zijn hand uit en legde hem zachtjes op de borst van Hope. In het schemerduister keek hij naar zijn grote hand op haar kleine borst. Ging hij nou wel of niet op en neer? Het bonzen in zijn hoofd zwol aan naar ondraaglijke proporties.
Ze had bewogen. Toch? Ze bewoog. Hij wist het niet en dus pakte hij Hope uit haar wiegje en drukte haar dicht tegen zich aan. Haar hoofdje op een van zijn schouders. Haar kleine, compacte lichaam stevig in zijn armholte. Hij streelde haar neusje. Toen gingen haar oogjes open. En haar keel. Ze zette het op een huilen. Het voelde alsof een sirene die was geïmplanteerd in zijn zere oor op volle sterkte afging.
Even later zat hij weer in de woonkamer. Hij wachtte tot het koude zweet opdroogde. Tot zijn ademhaling weer normaal werd en tot het rood voor zijn ogen langzaam wegtrok. Hij voelde zijn telefoon trillen in zijn broekzak en vervolgens hoorde hij vaag en ver weg een ringtone. Whatsappjes trillen voor ze geluid maken. Het was van Tove. HI, HRU & OUR LITTLE GIRL? HOPE U 2 R ALR8? X

Verdwaasd staart hij naar het scherm. Hoe gaat het met Hope? Hij weet het niet en hij durft niet te gaan kijken.