Rust

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik was verdiept in mijn boek, terwijl het Groene Hart aan mij voorbij trok. Bij Gouda kreeg ik gezelschap. Een stel zestigers.
Ze gingen aan de andere kant van het gangpad zitten. Zodra de trein zich in beweging zette, begon zij op gedempte toon tegen hem te praten. Waar het over ging weet ik niet, maar het klonk oneindig.
Ik verzamelde moed en leunde zijwaarts naar hen toe. ‘Mevrouw, u zit in een stiltecoupé …’
Verbouwereerd keek ze me aan. Met open mond, gevormd door de laatste klank, zocht ze steun bij haar man, die knikte.
‘Hij heeft gelijk.’

Schuldig

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik pleit schuldig. Voer daarom betaald parkeren in mijn straat in. Er heerst schaarste en dat komt door mij. Straf me!
Ik ben zo’n eikel van ‘n autobezitter die fietst en met tram of trein reist. Ik ervaar geen parkeerdruk, maar mijn auto beweegt ook nauwelijks. Maak dus geen beleid om forensen te weren die met de auto naar Rotterdam komen en weigeren gebruik te maken van het uitstekende OV dat onze stad biedt.
Ik pleit schuldig. Hoewel ik een grote bijdrage lever aan de luchtkwaliteit binnen onze onvolprezen milieuzone, straf mij. Ik heb het verdiend. 

Positief

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Ik ben positief ingesteld. Dus toen ik mijn fietssleutel niet kon vinden, ging ik voor de vorm mijn zakken na. Ondertussen liep ik hoopvol naar de fietsenstalling.
Dat mijn fiets niet op zijn plek stond en ik daar mijn sleutel niet in het slot vond, was toch even slikken. Dat het regende kon mij echter niet deren. Nam ik voor kennisgeving aan. In de bus naar huis was het warm en droog.
Gelukkig ben ik positief ingesteld.

Lars

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Tenenkrommende ergernis kan best fijn zijn. Maandag is daarom een van de leukste ochtenden van de week. De voorpret begint zodra ik een Metro uit de groene bak vis. Ik pas ademhalingstechnieken toe om rustig te blijven.
In de trein blader ik direct naar zijn column en met een pen streep ik al lezend alle overbodige woorden weg. Tevreden lees ik het stukje nogmaals. Ja, de strekking is hetzelfde.
Tijd voor rijmelarij om de hervonden rust nog een keer te verstoren. Succes gegarandeerd. Lars, bedankt. Ik weet dat ik de week weer aankan. Het ergste heb ik gehad.

Save

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

In Windows 10 zit een functie: Automatisch opslaan. Ik stam uit het tijdperk WordPerfect (Save As = F10), dus ik heb daar geen behoefte aan.
Vandaag ging ik (bijna) over de rooie. Als ik de haakjes zou weglaten zou ik flagrant liegen, nu lijkt het nog alsof ik alles controle had.
Nadat ik een half uur op een recensie had zitten zwoegen – voor de vorm gebruik ik een bestaand document – kwam ik erachter dat Microsoft mijn werk van gisteren had overschreven.
De helpfunctie van Microsoft legde het haarfijn uit. Ook werd mij aangeraden kalm te blijven…
Ik was woest.

Suck on that

Weglopen is vaak de enige optie. Onlangs was ik in het Dordrechts Museum. Ik hield het niet vol bij de tentoonstelling Jongkind & Vrienden. Blijkbaar was die zo hip, dat het er heel druk was. Dat mensen die oud genoeg waren om mijn ouders te zijn, zo onbeschoft hard konden praten, verbaasde mij. Ik dacht dat ík van de verloederde generatie was… Leeftijd maakt blijkbaar niet uit. Stilte zorgt tegenwoordig voor ongemak.

Bij concerten is het niet anders. Wie komt om te luisteren is over het algemeen in de minderheid. Sterker nog, de populariteit van een concert lijkt recht evenredig aan het praatvolume van het publiek. Concertbezoek als statussymbool. Zien, gezien worden, dat werkt nu eenmaal beter als je luid en duidelijk aanwezig bent. Hippe mensen praten dus graag en veel. Zouden ze dat van hun ouders hebben?

Poppodium Het Paard heeft er iets op gevonden: de lul-niet-lolly. Het lijkt te werken, en vooralsnog juichen we deze ludieke actie dan ook van harte toe. Nu maar hopen dat niemand de dubbele betekenis doorkrijgt, want wat we bedoelen als we iemand een lul-niet-lolly aanbieden is natuurlijk gewoon dit: You suck!

Gevangen

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

De ingang van het gebouw waar ik werk is beveiligd met een hoog ijzeren tourniquet. De spijlen van de draaitrommel lijken op horizontale tralies.
Mijn kantoor, mijn gevangenis. Mijn salaris, mijn gouden handboeien.
Ik mag eigenlijk niet klagen, maar ben toch elke dag weer blij als mijn werkdag erop zit.

Klant is koning

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Komkommertijd of niet, op het spoor is altijd wat aan de hand. Ik zou er diverse spoorbomen over kunnen opzetten, maar het woordgrapje is al flauw genoeg. Bovendien doen ProRail en NS hun stinkende best.
“Dames en heren, de intercity naar Rotterdam vertrekt wel of niet. Het kan van spoor 8b of van 11 zijn. U mag kiezen om kwart voor of heel. De borden op perrons en in de hal geven informatie naar keuze en ik voeg slechts een variant toe… Klant is koning, dus wat u wil.”
Tot zover de samenvatting van de informatievoorziening op station Utrecht.

Hhhhhhhhi!

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Eigenlijk zou elke coupé een stiltecoupé moeten zijn. In ieder geval toch ’s ochtends. Aan de overzijde van het gangpad begint een man een telefoongesprek. ‘Nee, ik zit achteraan!’

De trein is net vertrokken. Blijkbaar wist hij niet welke kant we op zouden rijden. Even later krijgt hij gezelschap van een kwebbelzieke dame. Ik probeer niet te luisteren, maar proberen wordt forceren, dus ik kan niet anders…

Blablablabla. ‘Hhhhhhhhi!’ Haar lach klinkt als een schrille, langgerekte, half ingehouden letter H. Alsof een cirkelzaag zich door mijn gedachten vreet… Het zijn bloeddorstige overpeinzingen, dus eigenlijk is dat niet zo erg.

Herinnering aan Rotterdam

Vrij naar Herinnering aan Holland van Hendrik Marsman:

Herinnering aan Rotterdam

Denkend aan ’t centrum
zie ik logge trams
traag over drukke
kruisingen gaan,

rijen ondenkbaar
brave fietsers
als slome duikelaars
naast hun stalen rossen staan;

En in regen
en hoge torens
ontstane windtunnels
verspreid door de stad,

wandelaars, fietsers,
in vrijheid beknotte
verkeersdeelnemers
wachtend op een gat.

Ruim baan ook voor
auto’s, hangt in de lucht
een laag van gassen
die burgers smoort.

In Noord, op Zuid, van Kralingen tot Oude Westen
wordt de stem van verkeer
met zijn eeuwige files
gevreesd en gehoord.