Pasta Carbon Oxide

‘Waarom heb je nou twee pakken spaghetti gekocht?’, vroeg ik toen mevrouw Stepper met een kilo deegwaren thuis kwam. ‘Je kan nooit genoeg pasta in huis hebben’, antwoordde zij met vooruitziende blik. Gisteren was ik er blij mee. Er stond spaghetti carbonara op het menu en ik zou dat wel even klaar maken. Normaal gesproken een werkje van een kwartier. De carbonara variant is een van de eenvoudigste pastagerechten die ik ken. Toch slaagde ik erin om het gerecht gisteren in de soep te laten lopen. Het was niet eens mijn schuld. Ja, ja, hoor ik u denken, dat zou ik ook zeggen. Lees gerust verder en oordeel zelf.

De pasta stond te pruttelen, de pancetta was gesnipperd en ik had net de knoflook van haar velletje ontdaan, toen de deurbel ging. Lekker, dacht ik nog, ik ben even bezig. Dus ik reageerde niet direct. Te snel naar mijn zin hing men weer aan de bel. Langer, dwingender. Geïrriteerd legde ik mijn keukenmes uit voorzorg weg en beende ik naar de huistelefoon. ‘Hallo?’, zei ik zo vriendelijk mogelijk. Wie stoort mij?, dacht ik ietwat vilein. Het bleek mijn onderbuurman, die mij in een paar zinnen van passief agressief naar actief compassief bracht. ‘Ik kom eraan!’

Beneden gekomen werd mijn buurman in de rede gevallen door een brandweerman. ‘Zijn  er nog meer mensen binnen? Bij uw buren is een hoge concentratie koolstofmonoxide gemeten, we willen graag bij u ook meten.’ Koolmonoxide, carbon oxide, carbonara? Ik was op slag op mijn qui-vive. Dit zouden ze mij niet in de schoenen schuiven. Ik was net begonnen. Het gerecht was nog niet eens klaar. ‘Natuurlijk’, zei ik en ik maakte een uitnodigend gebaar en volgde de brandweerman naar boven.

In de keuken mat hij 8. ‘Dat hoort nul te zijn, ik zet het raam open’, zei hij. Ik knikte en draaide het gas uit. We gingen naar boven, waar mijn zoontje hem in de armen van zijn moeder met grote ogen aankeek. 14. Ik keek mijn vrouw aan. ‘Naar buiten’, zei ik, ‘trek hem een jas aan.’ We gingen naar zolder. 24. Ik was blij dat mijn huis niet meer verdiepingen had. Bij 25 zouden we een kritische grens bereiken. Bij de buren was 60 gemeten. Gelukkig lekte er ook gas, want dat ruik je wel. CO is kleurloos, geurloos en een echte sluipmoordenaar. Ik moest denken aan een oom van mevrouw Stepper. In 1989 bleven hij en zijn vrouw logeren in een flatje in België en werden niet meer wakker. Ze lieten twee kinderen achter, die waren thuisgebleven met de oppas.

Bij ons overleed gelukkig alleen de pasta. Tegen de tijd dat alles onder controle was, had de spaghetti alle kookvocht in zich opgenomen en was koud geworden. Verzopen. Ik kiepte de pan leeg en begon opnieuw. Een goede carbonara maak je door slagroom te mengen met ei en dit bij de warme pasta te gieten. Om ervoor te zorgen dat het ei gaar wordt, is een weinig kookvocht nodig. Een kind kan de was doen en even later zaten we heerlijk te eten. Ik was blij met mevrouw Steppers profetische pasta. Voorkomen is beter dan genezen. Inmiddels hebben we ook een CO-melder.

Poepen

De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen. De Warmloper scant dagelijks de krant^*)op zoek naar haiku-achtige koppen of quotes. Hij laat zich leiden door de woorden en tracht alleen de haiku te zien. Foto’s worden wazig, teksten gaan op grijs, tot daar die twaalf- tot zeventienlettergrepige tekst overblijft, die ontdaan van alle ballast zich openbaart tot ogenblikervaring.

Poepen levert ontspanning
en wellicht zelfs
inspiratie op

Lees, bewonder en laat u inspireren. Verwonder en laat vooral uw gedachten de vrije loop. Mocht u een mooie interpretatie willen delen, dan staat mijn inbox van harte voor u open.

^*) de Volkskrant, tenzij een andere bron is vermeld

Verjaardag

Ik vier mijn verjaardag meestal niet, maar laat haar stil voorbij gaan. Het is tenslotte geen verdienste dat ik ouder wordt, het gaat vanzelf. In dat opzicht zit ik op een lijn met Jehovah’s getuigen, hoewel die in hun redenering een stapje verder gaan. Zij vinden dat bij verjaardagen ten onrechte de nadruk ligt op het individu. Dat is althans het argument dat werd aangevoerd toen het verbod op viering van verjaardagen in 1920 van kracht werd. Inmiddels is dit uitgebreid met verwijzingen naar onthoofdingen die plaatsvonden op de verjaardagen die vermeld worden in de Bijbel.

Gisteren vierde ik echter wel een verjaardag. Het was niet mijn geboortedag, maar die van mijn zoon. Bob werd 1 jaar en dat konden mevrouw Stepper en ik niet zomaar laten voorbijgaan. Einstein had ongelijk met zijn relativiteitstheorie en het kan allemaal veel eenvoudiger. Een jaar is een jaar is geen jaar. Het eerste deel van de vergelijking gebruik ik als rechtvaardiging voor het feit dat ik meestal mijn verjaardag niet vier. Het laatste deel gebruik ik als motief om de verjaardag van mijn zoon te vieren.

Een jaar is geen jaar, bezien door de ogen van een trotse vader. Als ik, op mijn leeftijd, mezelf in hetzelfde tempo zou ontwikkelen als mijn zoon, dan was ik mogelijk onnavolgbaar, geniaal en briljant. Ik zou mijzelf voorbijstreven en waarschijnlijk met duizelingwekkende snelheid in een gesticht belanden – onbegrepen en voor gek versleten. Zo niet mijn zoon, die een jaar geleden hulpeloos ter wereld kwam. Na een paar uur werd hij bij mij op mijn blote borst gelegd om warm te worden. Zijn eigen temperatuur regelen, zelfs dat kon hij nog niet.

Vergeleken bij Bob heb ik stilgestaan. Ik deed wat ik altijd deed. Ging naar mijn werk, bezocht wat concerten en schreef zo nu en dan een stukje. Hij ontwikkelde zich daarentegen in sneltreinvaart van machteloos mormel tot een fantasierijk, onbevangen en leergierig mini mensje. Hij leerde zitten, kruipen en staan. Aan lopen wordt gewerkt. Hij klapt in zijn handjes, wijst en brabbelt. Aan praten wordt gewerkt. Hij kan zelf drinken, eten en spelen – en ik kan zo nog wel even doorgaan.

Toegegeven, ik leerde wat het is om vader te zijn. Toch ook wat bereikt dit jaar. En dus vierden we gisteren feest. Het huis was versierd met slingers en ballonnen. Er waren taart en cake, hapjes, drankjes en familie en vrienden. Bob was het stralende middelpunt, hoewel het hem ogenschijnlijk weinig deed. Bescheiden is hij ook, had ik dat al vermeld? Papa en mama daarentegen waren trots: de complimentjes en felicitaties namen wij dankbaar in ontvangst. Het was een mooie dag en er werd bovendien ook niemand onthoofd.

Weerslag

Bah, wat een vies weer, vandaag! Het is grijs en somber. Een dik pak wolken hangt als een sleetse wollen deken boven de stad. Ik zit thuis met de schemerlampen aan. Een blik uit het raam stemt somber. Je zou er depressief van worden. Het is alsof er iets mist. En dat doet het dan ook. De Maastoren, toch het hoogste gebouw van Rotterdam, ziet er kort en stomp uit. De bovenste helft ontbreekt. Maar in plaats van dat ik ga zitten somberen, merk ik dat die aanblik me amuseert. De Kop van Zuid doet vandaag zijn bijnaam eer aan. Manhattan aan de Maas. Normaal gesproken een beetje pretentieus, maar thans staan er zelfs heuse wolkenkrabbers.

Misschien zit er op de bovenste verdieping van het even verder gelegen New Orleans wel iemand op zijn balkon te genieten van de winterzon in een strak blauwe lucht. Het is moeilijk te geloven. Ik kan de woontoren uit mijn zolderraam niet eens zien. Toch weet ik dat ze er is. Althans, daar ga ik van uit. Ik hoop dat de bewoners genieten van het uitzicht, waarvoor je normaal gesproken een berg moet beklimmen. Ik hoop dat iemand er ligt te zonnen en denkt, wat een heerlijke dag vandaag! Ik word er – van de weeromstuit – op slag vrolijk van.

Mexicaanse chili

Ik kreeg vandaag een verzoek van mijn vriend Marcel: ‘Ik ben een recepten netwerk aan het opzetten, zou je het leuk vinden om af en toe wat te plaatsten?’ Nou, dat is natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd. Ik kook graag en deel mijn avondeten geregeld op Facebook. Meestal is de foto erbij niet om aan te zien, want mijn Nokia met 3.2 MP camera lijkt alles standaard te willen overbelichten, maar mijn gerechten smaken er niet minder om. Vaak vragen mensen mij om het recept, maar daar kom ik dan vaak weer niet aan toe om op te typen. Als ik dus ja zeg op het verzoek, zou er zomaar sprake kunnen zijn van win-win. Eerst maar ’s oefenen.

Vandaag had ik trek in een stevige maaltijd die goed vult. Het is de hele dag een paar graden boven het vriespunt geweest, het waaide hard en om de haverklap viel er een bui. Wat zeg ik, de hagel kwam net nog horizontaal voorbij mijn keukenraam. Ik ben blij dat ik binnen ben en nergens meer heen hoef. Op mijn aanrecht liggen de ingrediënten klaar voor een Mexicaanse chili uit de oven en ik heb inmiddels een flesje lekkere jonge Rioja (joven) geopend. Niets zo lekker als koken met een glaasje wijn. Laat het buiten maar spoken. Het is binnen lekker warm en de oven snort om op temperatuur te komen terwijl ik uien, knoflook en een rode paprika in stukken snij. In een hapjespan rul ik rundergehakt op een middelhoog vuurtje. Rullen, is dat eigenlijk wel een werkwoord?

Soit. Als het gehakt rul genoeg is bakken we de ui, knoflook en rode paprika even mee en kruiden het mengel met een paar flinke draaien aan de pepermolen. Na een paar minuten mogen de tomatenblokjes met saus (uit blik, we doen vandaag gemakkelijk) erbij. Laat maar pruttelen, dan nemen we nog een slokje Rioja en maken ondertussen een blik mais, een blik kidneybonen en een blik capucijners open. (je kunt in plaats van die laatste ook bruine, zwarte of chilibonen nemen, maar ik vind capucijners een lekkere bite geven) Voor we de peulvruchten en de mais erbij doen, gaan we de boel kruiden. Wie echt lui is neemt een pakje Burrito seasoning, maar als je toch kruiden  in huis hebt, kan je het ook zelf.

Zoek in dat geval chilisaus, oregano, majoraan, en koriander en begin deze toe te voegen aan het recept. Begin met de chili en proef. Voeg wat majoraan toe en proef. Een beetje oregano om het af te maken. Niet tevreden? Begin opnieuw in willekeurige volgorde. Maar blijf proeven! Pas op met de koriander en de chili. Teveel kan het gerecht verpesten.  Vergeet niet af en toe een slokje wijn te nemen. Koken is proeven en genieten. En experimenteren. Wat dacht je van een scheutje zwarte koffie door de chili? Heerlijk! Sherry kan ook. Voor beide geldt echter hetzelfde als voor de kruiden. Voorzichtig mengen, kleine scheutjes. Genoeg is genoeg.

Zodra de chili op smaak is, haal je de pan van het vuur en giet je de inhoud over in een ovenschaal. Strooi de helft van de geraspte belegen kaas over de chili en bedek vervolgens met de helft van de tortilla chips. Strooi vervolgens de overgebleven helft van de geraspte kaas erover en bekroon de ovenschotel met fijngesneden ringen rode paprika. Schuif de schaal in de oven en bak de chili schotel in 20 minuten af. Helaas zit er niets anders op dan wachten, dus schenk u gerust nog wat wijn bij. Lekker bij de tortilla chips, maar pas op: drink en eet niet te veel, want wat er straks uit de oven komt is te lekker om te versmaden. Zorg dus dat u gezonde trek houdt.

Zodra het belletje van de oven heeft geklonken, is de schotel klaar en de kaas als het goed is goudbruin. Haal de schaal uit de oven en laat een weinig afkoelen. Zodra de saus niet meer pruttelt is het gerecht klaar om op te dienen. Lekker met crème fraiche en een stevige rode wijn. De tempranillo van de Rioja kan tegen een stootje. De joven is een jonge fruitige wijn, die niet of nauwelijks in eikenhouten vaten heeft gerijpt. Ze heeft daarom een minder uitgesproken houtsmaak en komt perfect tot zijn recht bij deze chili.

Ingrediënten:

• 500 gram rundergehakt
• twee uien (of één grote)
• twee tenen knoflook
• twee rode paprika’s
• tomatenblokjes (blik)
• mais (blikje)
• kidneybonen (blik)
• capucijners (blik)
• 250 gram geraspte belegen kaas
• 150 gram naturel tortillachips
• Burrito Seasoning (zakje)

Bereiding:

• Verwarm de oven voor op 180 graden
• Bak het gehakt rul in een hapjespan zonder boter of olie
• Snijd de uien, knoflook en één van de paprika’s in blokjes
• Snijd de andere paprika in ringen
• Voeg de groenten bij het gehakt en kruid met wat peper
• Laat ondertussen de mais en de bonen uitlekken
• Voeg de tomatenblokjes toe en breng aan de kook
• Voeg de mais, bonen en capucijners toe
• Kruid met de Burrito Seasoning (zie handleiding verpakking)

• Giet de chili in een ovenschaal
• Bestrooi met de helft van de geraspte kaas
• Bedek met de helft van de tortilla chips
• Strooi de rest van de kaas erover
• Bedek met de ringen paprika

• Zet de ovenschotel in het midden van de voorverwarmde oven en bak in 20 minuten goudbruin
• Serveer met een flinke klodder crème fraiche

Zo, dat was nog een hele exercitie. Ik geloof dat het koken even lang duurde, maar ik type niet zo snel. Nu maar hopen dat mijn proefstukje in de smaak valt. Zo ja, dan ben ik binnenkort ook te lezen op een van de sites van mijn vriend Marcel, zoals bijvoorbeeld Mexicaansekeuken.nl. Ga er sowieso maar eens kijken, zou ik willen zeggen en wie weet tot ziens!

Zwaar gemoed

Het was geen dag om op te staan. Grijs, grauw, naargeestig. We zaten ver in het najaar en de zondag leek niet op gang te komen. Langzaam week de duisternis om plaats te maken voor een onbestemder soort donker. De Engelsen hebben er een mooi woord voor. Dusk. In dit geval het best te vertalen met schemerduister. Licht wilde het maar niet worden. Het beste wat er in zat voor vandaag was schemerduister. Ik staarde uit het raam en voelde me wat ik zag: druilerig.

Ik bekeek mijn vage spiegelbeeld in de ruit en kneep mijn ogen samen om mezelf beter te zien. Ik knikte. Druiloor, dacht ik. Een gevoel van leegte was nadrukkelijk aanwezig in mijn onderbuik. Ook voelde het alsof ik een helm van watten onder mijn schedeldak had. Onder niet op. Het was alsof de watten waren gekrompen en mijn hersens samenbalden. Het was alsof een hoedje mijn gedachten gevangen had in een zachte beklemming. Ideeën kwamen wel maar bleven niet hangen. Ze vervaagden voor ik ze goed en wel had bedacht.

Geërgerd probeerde ik te bedenken welke ingevingen ik me niet kon herinneren, maar in plaats daarvan staarde ik hologig uit het raam. De straat glinsterde in het vale licht dat het nu toch leek te winnen van de schemer. In de verte, aan de andere kant van de brug zag ik een schim mijn kant opkomen. Langzaam kwam de man mijn kant op. Hij droeg een zwarte broek en een donkergrijze jas, zag ik naarmate hij dichterbij kwam.

In zijn ene hand had hij een vuilniszak en in zijn andere hand een grijper. Daarom nadere hij zo langzaam. Af en toe stopte hij om iets met de tang tussen de struiken te rapen. Zigzaggend bewoog de man zich van de goot naar de bosjes en raapte voor mij onzichtbaar vuil op. Het was alsof hij zich had gekleed om niet op te vallen. Alsof hij expres vroeg was opgestaan, zodat het buiten nog donker was, zijn somberste kleding had aangetrokken en ongezien zijn werk wilde doen.

Hoewel ik niet kon bedenken wat ik die dag zou kunnen gaan doen, had de man besloten zich nuttig te maken. Peinzend keek ik hem na, tot hij, om de hoek, uit het zicht verdween. Ik voelde mij verlicht, alsof een last van mijn schouders was gevallen. Misschien was vandaag toch een dag om op te staan. Misschien kon ik er nog iets van maken. Even overwoog ik om een jas aan te schieten en de man achterna te rennen. Misschien kon ik hem helpen. Of op z’n minst bedanken. Het idee alleen al stemde mij gelukkig en tevreden schonk ik mezelf nog een kop koffie in.