Kunst

Gisteren is bekend geworden dat de schilderijen die zijn buitgemaakt bij de kunstroof uit de Kunsthal zijn verbrand in de open haard door de moeder van een van de verdachten. Het geeft voor mij aan hoe relatief de waarde van kunst is. Ik geloof nooit dat die moeder 18 miljoen euro in briefjes van 50 of 100 euro, de fictieve buit van een bankroof, had verbrand om haar zoon te vrijwaren van strafvervolging. Liefde is ook niet geld uit te drukken. Het verhaal inspireerde mij tot de volgende spreuk voor een Delfts blauw tegeltje. Voor boven de haard, bijvoorbeeld…

A fact of life

Er zijn nu eenmaal van die minder plezierige zaken of toestanden, die we accepteren omdat het niet anders kan. In het Nederlands noemen we dat een voldongen feit. In het Engels spreekt men van a fact of life. Wie kent niet het gevoel er zin in te hebben om ergens met goede moed tegenaan te gaan? Een weekend doet vaak wonderen voor plannen die men met ingang van maandag wil realiseren. Toch gebeuren er dan maandag vaak weer dingen, die maken dat men er niet aan toe komt om die zaken te doen, die men zich enthousiast had voorgenomen. Op dinsdag is er dan soms nog een vage echo van de intentie over, maar meer dan een vage glimlach en een melancholisch gevoel levert die zwakke weerklank vaak niet op. De week is weer begonnen en of we het nu sleur, routine of  gewoonte noemen, de rest van de week strekt zich in al haar landerigheid voor ons uit. Een blik op de kalender is genoeg, om ons te overtuigen dat we het momentum kwijt zijn. Sterker nog, de kalender omschrijft het gevoel zich in ons begint te vormen luid en duidelijk, zwart op wit, of zoals hieronder in stemmig Delfts blauw.

Vautje

Ik zat net wat te bladeren in een digitaal foto album op Facebook, toen ik een foto tegen kwam van een jongen op het bevrijdingsfestival. Hij droeg een T-shirt met een opvallende tekst. De foto deed me glimlachen en ik dacht: een waarheid als een koe. En nuttig ook. Leerzaam. Ik bedoel, waar zouden we zijn als we geen fouten zouden maken? De enige fout die we ons niet kunnen permitteren is de fout dat we niet leren van onze fouten. Maar zonder al te zwaarmoedig te willen worden, wil ik de spreuk graag in Delfts blauw delen. Komt ie!

Nachtmerrie

Tijdens het speuren naar kophaiku’s stuitte ik in een artikel op de volgende tekst: Tijdens de Occupy-protesten riepen veel jongeren ‘wij dromen omdat de werkelijkheid onverdraaglijk is,’ verwijzend naar de mantra dat er geen alternatief is voor het huidige economische systeem waarin winst boven mens en milieu gaat. Wij dromen omdat de werkelijkheid onverdraaglijk is.  Brrrrr! Dromen omdat de werkelijkheid onverdraaglijk is, klinkt als leven in een nachtmerrie, in plaats van dat je hem droomt. Toch vind ik de slogan pakkend en intrigerend. Hoe zou het eruit zien in Delfts blauw, vroeg ik mij af. Het resultaat valt mee, is best te pruimen en prikkelend. Q.E.D.

Sneeuw

Zo Blue Monday, de ergste ‘dramaandag’ van het jaar, hebben we weer overleefd. Ik vond het eerlijk gezegd wel meevallen dit jaar, hoewel het me klaarblijkelijk toch wel veel energie heeft gekost. Vanmorgen kon ik moeilijk uit bed komen en ik was eerlijk gezegd wel een beetje jaloers op de sneeuw…

Koude thee

Meneertje ligt te slapen. Doet ie goed. Als er kampioenschappen slapen zouden zijn, dan zou hij het ver schoppen. Maar waarom voelt het dan toch alsof ik tijd te kort kom? Het zal de automatische prioritering wel zijn, die hier geruisloos, doch onverbiddelijk zijn werk doet. Immers, meneertje gaat voor. En hoewel hij veel slaapt, wil dat niet zeggen dat hij lang slaapt. Dat moet er nog eens van komen. Lijkt me ideaal, in plaats van ‘veel x kort = lang’ gewoon een paar keer lang. Kan ik als hij wakker is net zo hard van hem genieten als nu, maar dan kom ik misschien in de tussentijd ook ergens aan toe.

Begrijp me overigens niet verkeerd. Ik klaag niet, maar ik zou liegen als ik zou beweren dat ik niet moet wennen aan onze nieuwe gezinssituatie. Eigenlijk wordt ik eindelijk eens met mijn neus op de feiten gedrukt, dat ik gewoon een heel druk baasje ben. Altijd bezig, geen minuut liet ik onbenut. Was ik niet aan het schrijven, dat wilde ik lezen. Was ik niet thuis, dan vond je me in de stad. Terrasje hier, cafeetje daar. Bandje kijken, tentoonstelling. Heb je die nieuwe film al gezien? Nogmaals ik klaag niet, maar ik loop wederom tegen een fenomeen aan dat ik eerder ook al eens met behulp van een tegeltje beschreef.

Onlangs wist een vriendin, die zelf al ruim twee jaar moeder is, het treffend te beschrijven. De spreuk, een waarheid als een koe, hoefde ik niet eens op te schrijven. Ze zei hem tussen neus en lippen door, maar hij is me als vanzelf bijgebleven. Uiteraard deel ik hem graag, dus heb ik hem vereeuwigd in mooi delfts blauw.

Ervaring

Gezeten aan de keukentafel, overlegden we onder het genot van een cracker met kaas en avocado en een mok sterke koffie wat we die middag zouden doen. In de woonkamer lag onze pasgeboren trots nog na te snikken in de box. ‘Laten we gewoon een stuk gaan wandelen. Kopen we meteen een nieuwe waterkoker.’ Ze keek me peinzend aan. ‘Kan. Maar dan moeten we op tijd terug zijn voor zijn voeding, dus dat wordt best krap.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘We komen toch wel een barretje tegen onderweg? Niemand kan ontkennen dat we een bakkie leut hebben verdiend en daar kan hij dan zijn flesje krijgen.’

We keken elkaar even aan en schokschouderden. Ze staarde naar de homp kaas op de tafel en ik nam peinzend een slok van mijn koffie. We wisten allebei niet hoe dat zou gaan, met die kleine druktemaker voor de eerste keer in een café. Drie weken oud en nog geen peil op te trekken. Dan weer slapend als een marmot, dan weer het zonnetje in huis en ineens… tranen met tuiten. Gehuil met geluid. Iets wat we zelf in een vorig leven ook nooit prettig vonden als we ergens in een kroegje zaten. En toen hoorde ik het mezelf zeggen. We keken elkaar aan en knikten. ‘Tegeltje!’, zeiden we tegelijkertijd.

We ontspanden. Ik ruimde de tafel af en zij pakte de luiertas in en legde onze zoon in de kinderwagen. Als je een argument gevonden hebt om iets te doen, dat tegeltjeswaardig is, dan moet je wel gek zijn om het te laten. Overigens kan ik verklappen dat we alle drie een gezellige middag hebben beleefd en dat het eerste cafébezoek zeer geslaagd was. Natuurlijk, waarom ook niet!?

Halfvol

Het einde van het jaar is in zicht. Voor veel mensen tijd voor reflectie. Hoe ging het? Hoe gaat het nu? Doe ik het goed? Volgend jaar ga ik eindelijk… Tenzij… En dan komen de excuses. Onzin natuurlijk. Quatsch! Voor sommige mensen is het glas altijd halfleeg, voor anderen halfvol. Wie gelijk heeft, is om het even.  Je hebt tenslotte ook ruimte nodig. Ruimte om te groeien,  om je te ontplooien en om te experimenteren. Ruimte als buffer om tegenslagen op te vangen en om nieuwe kansen waar te nemen. Waar de één potentie ziet, ziet de ander hindernissen of verval. Hoe het ook zij, het leven is een samenspel van mogelijkheden en malheur. Van mazzeltjes en wanbof.  Het gaat erom wat je ermee doet en hoe je er mee omgaat. De spelregels bepaal jezelf, mijn advies is om er hoe dan ook van te genieten en eruit te halen wat erin zit, oftewel

Gelijk

Ongelooflijk wat er allemaal op je af komt, zodra een baby is geboren. Gelukkig dat er mensen zijn die ervoor hebben geleerd. Zo zijn we geweldig begeleid door verloskundigen en kraamverzorgsters. Ook hebben we veel steun aan het boek Oei ik groei! van Hetty van de Rijt en Frans X. Plooij en natuurlijk is internet een onuitputtelijke bron van informatie. Wat ik dan wel weer jammer vind, is dat al die autoriteiten en vraagbaken toch vaak ook tegenstrijdige informatie geven. Inmiddels ben ik zover (de kleine is bijna twee weken) dat ik voor de meeste dingen maar gewoon op mezelf, mijn eigen gevoel en gezonde verstand vertrouw. Uiteraard in overleg met mevrouw Stepper, die net als ik zich erover verbaast hoeveel verschillende zienswijzen over dezelfde probleempjes te vinden zijn. Het doet me denken aan een gezegde dat ik enige tijd geleden ergens las en dat ik bij dezen graag als tegeltje vereeuwig.

TV meubel

Laatst las ik ergens een mooie uitspraak die bij mij is blijven hangen. Waarschijnlijk zal ik niet citeren en heb ik de oorspronkelijke opmerking inmiddels volledig uit zijn context getrokken, maar zoals dat gaat met gedachten die rijpen, heb ik wel een nieuwe spreuk voor een tegeltje. De betekenis is wat mij betreft in de lijn met niet alleen de lusten, ook de lasten. Of, lekker Cruyffiaans, elk voordeel heb zijn nadeel. Omdat ik toch al geen grote fan ben van het medium, vind ik het wel een toepasselijk adagium. In ieder geval een tegeltje waardig.