Wijzer in elke richting

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Troost in vergezichten,
Makkelijker gezegd dan gedaan
Wijzer in elke richting
De wijk moet
Dankuwel en tot ziens

Altijd feest

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Helemaal kláár met werken
Rechtstreeks af fabriek
Rampzalig veelbelovend
Verder zonder rugzakje
Altijd feest!

Boem is ho

Boem is ho,
maar zolang het buigt, dan barst het niet.
Ogen zijn ook een uitlaatklep
en tranen zijn als Haarlemmerolie.

Marco B. had gelijk.
Oh nee, dat was slikken,
beter dat dan stikken.
Gaat ook niet gebeuren…

Boem is ho,
maar zo ver komt het vast niet.
Nog even doorgaan,

we zijn er bijna.
Boem kan ook zacht,
en dan zijn we klaar.

Van twee kanten

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Een rare tegenstrijdigheid
Van twee kanten
Meer dan een griepje
Je kunt niet blijven biechten
Met een miljoen fietsbellen

Bob, Cees, Heinz, Pascal en Pindakaas

Het geheugen is een wonderlijk iets. Onlangs kwam een nieuwe roman van Pascal Mercier uit. Als schrijver voel ik mij erg aangetrokken tot de titel, Het gewicht van de woorden, maar dat terzijde Toch had ik het erover met mijn favoriete boekverkoper. Of ik ook Peter Bieri kende? Ik knikte, maar was afgeleid door een herinnering.

‘Ik las Nachttrein naar Lissabon toen ik op weg was naar Glasgow om The West Highland Way te lopen,’ zei ik. Mijn vriend kocht toen op Schiphol precies hetzelfde boek. Zo lopen we niet alleen dezelfde weg, maar lazen – vaak in stapelbedden – ook hetzelfde boek.’

Kort na het gesprek ordende ik met pijn in mijn hart mijn boekenkast. Er moest ruimte komen, bijvoorbeeld voor de nieuwe Mercier. Ik sloeg Nachttrein naar Lissabon open. Op het schutblad stond geschreven:

21/07/2007
Gekocht op Schiphol, onderweg
naar Glasgow.

Grappig, dacht ik. Mijn verhaal klopte, maar toch ook weer niet. Blijkbaar was mijn vriend al begonnen in het boek, en niet hij, maar ík kocht het op de luchthaven. Uiteindelijk maakte het voor mijn gesprek met de boekhandelaar niet uit en ik moest denken aan een gedicht van Bob den Uyl. Ging dat niet over een pot pindakaas en een pot marmite? Ik zocht me suf tussen mijn gedichtenbundels – las heel wat moois – en uiteindelijk bood Google uitkomst.

Het betreffende gedicht was noch van Den Uyl, noch ging het over pindakaas. Het was van Buddingh’:

PLUK DE DAG

Vanochtend, na het ontbijt,
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste

En jawel hoor: het paste eveneens

Ik vraag mij weleens af waarom ik nog boeken koop. In mijn gedachten lopen verhaallijnen, personen en plots later vaak door elkaar en dan heb ik nog geluk, dat ik mij er überhaupt iets van herinner, al ben ik continue bang om te plagiëren.

Voor de duidelijkheid, bovenstaande gedicht is dus niet van mij, maar van Cees Buddingh’, een Dordtse dichter, die leefde van 1918 tot 1985. Het stamt uit de jaren 60, toen dichters poëzie toegankelijker wilden maken, zodat iedereen het kon begrijpen. Toen ik het voor het eerst las, ik denk in de jaren 80, was ik er erg door verward. Nu kan ik het wel waarderen. Het is instant, readymade, zo uit het leven verheven tot kunst. Dat wil ik ook! Maar ja, mijn geheugen, hè?

Eventueel

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Er was nog niets gezegd, dus alles was nog mogelijk.
Steels keek ik naar de brunette die halverwege de bar had plaatsgenomen. Ze checkte haar gsm, borg het apparaat vervolgens geamuseerd weg in haar decolleté, herschikte een bandje van haar bh en sloeg haar benen gracieus over elkaar.
Ik deed aldoor of ik niet keek, maar voelde een blos langs mijn wangen omhoog kruipen. Ik wilde haar telefoon zijn. Nee, eerlijk gezegd, wilde ik zelf mijn hoofd op haar borsten leggen, luisteren naar haar hartslag en haar geur opsnuiven.

Er was nog niets gezegd, dus alles was nog mogelijk.

Onderbuik

Zinnen en woorden kunnen gerecycled worden. Gewapend met schaar, papier en lijm ga ik kranten en magazines te lijf. Door te knippen ontstaat een poëtische legpuzzel in de traditie van dada.

Hoi moedig mens,
Hoe prikkel jij?
Geluk zit in een klein pilletje
Achter de schermen
vanuit de onderbuik