Time

Het is zondagochtend, maar het loopt tegen de middag. Mag mijn ontbijt nog wel ontbijt heten? Ik heb zo in elk geval geen trek in lunch. De dag komt traag op gang, al lijkt het weekend voorbijgevlogen. Niet dat ik veel gedaan heb. De afgelopen dagen zijn als het weer, dat zachtjes door het openstaande raam naar binnen fluistert. Flarden van vogelgefluit en kinderstemmen zorgen voor een zorgeloze soundtrack bij het lezen van de weekendbijlagen. Zal ik nog een koffie doen?

Weer keert het najaar en het najaarsweer. Ik ben gek op herfst, al lijkt die nog best ver. Hoe ver ben ik eigenlijk? Vijfenveertig jaar: als dit mijn nadagen zijn, dan ben ik benieuwd hoe mijn winter eruitziet. Een gevoel van melancholie overvalt me. Ik denk aan het afscheid, gisteren in de aula. Er werden herinneringen opgehaald aan een man die men niet in zijn nadagen vermoedde. Het kan verkeren.

Bij het verlaten van de zaal werd Time van Pink Floyd gedraaid. Ik zoek de plaat en even later schalt het nummer door mijn huis. Ik kijk uit het raam en zie mijn zoon op de brede stoep voor ons huis spelen met zijn vriendjes. Een briesje speelt met zijn haren, die glanzen als koper in het licht van de septemberzon.

You are young and life is long and there is time to kill today

Een traan zoekt zijn weg over mijn wang en blijft in mijn baard steken. Gejoel haalt mij uit mijn mijmering. Ik zie mijn zoon te midden van zijn vriendjes nog net om de hoek verdwijnen. De zon speelt een spel met de wolken, of is het andersom? The Great Gig In The Sky doet me huiveren. Met kippenvel op mijn armen loop ik naar de keuken. Ja, ik zal nog maar een koffie doen.