Het snelle mannetje

Op vakantie meng ik mij graag onder de lokale bevolking. Een terrasje is daarvoor normaal gesproken bij uitstek geschikt, maar het weer is er niet naar. Afgelopen zondag leek het wel Kerst. Grote witte vlokken vielen uit een loodgrijs wolkendek. Telkens als ik naar buiten stap – zonder jas, want ik ben met vakantie – voelt het alsof ik een reusachtige koelkast in stap. Dan maar een kroegje in.

Een vlugge blik op het krijtbord achter de bar leert me dat ze behalve een ruim assortiment Belgische bieren, ook diverse jenevers hebben. België is een walhalla voor liefhebbers van gerstenat. Voor het gemak schaar ik daar jenever ook maar onder. Hoewel ik onder de rook van Schiedam woon, durf ik hier wel toe te geven dat ik Belgische jenever minstens zo lekker vind. Vooral Peterman uit Gent is heerlijk zacht.

In Nederland word ik nog wel eens gek aangekeken als ik een jenever bestel. Kennelijk voldoe ik niet aan de doelgroep of zie ik er niet uit als een stereotype jeneverdrinker. In de Ardennen is de barman echter onverstoorbaar en schenkt zonder blikken en blozen een kelkje voor mij in. Terwijl ik er kleine slokjes van drink, moet ik denken aan een terrasje ver weg in tijd en plaats.

Het lag op een pleintje in een dorpje ergens in de Corrèze. De eigenaar was een stokoud mannetje, dat ongeacht het weer een wollen spencer over zijn overhemd droeg. Zijn pantalon, die hem misschien ooit had gepast, was nu een paar maten te groot en slobberde rond zijn billen en benen en werd opgehouden door ouderwetse bretels. Op afgetrapte espadrilles slofte hij heen er weer tussen de bar en het terras, waar ik op weg naar de slager of de bakker graag een tussenstop maakte.

Meestal was dat aan het einde van de middag. Het was zomer en ongekend warm. Heet en dorstig weer Voordat ik een pastis dronk, bestelde ik steevast une pression. Niets lekkerder dan een koude klets in een fluitje op een warme zomernamiddag. Omdat het mannetje niet zo vlug was – hij kreeg van mij de bijnaam het snelle mannetje – bestelde ik zodra hij het biertje bij mij neerzette direct een Ricard.

Na twee keer had hij dit echter door en vanaf die dag schonk hij, zodra hij mij zag aankomen, een pastis en een biertje in. Het scheelde lopen en ik moet zeggen dat ik er wel aan kon wennen. Inmiddels zijn er heel wat jaren verstreken en nog steeds bestel ik soms op een warme zomerdag op een terras een biertje en een pastis.

Ik glimlachte. De barman in de Ardennen moet het als aanmoediging hebben gezien, pakte de fles Peterman en hield hem vragend omhoog. Ik knikte. Et une pression s’il vous plaît.