Elvis en Whitney

Nooit gedacht dat tegeltjes ook geschikt zouden zijn voor (flauwe) grappen. Toch komt het aardig over in Delfts Blauw als je het mij vraagt.

Feuilleton Costa Blanca (1)

We zijn net terug van een tripje naar de Costa Blanca, waar wij hebben genoten van het weer, de sfeer, de mensen, het eten en drinken en wat niet meer? Terwijl het buiten in Nederland sneeuwt, typ ik mijn aantekeningen uit en krijg meteen weer zin om terug te gaan.

12-2-2012 Het is zondag, onze eerste volle dag in Spanje. We zijn gisteren om half vijf in de ochtend opgestaan en hadden een voorspoedige reis naar Eindhoven. De trein naar Dordrecht vertrok en arriveerde op tijd. Ook de overtocht naar het Brabantse ging lekker vlot. Niet dat de tijd vloog, dat niet. We deelden de eersteklas coupé met een Limbo van eind vijftig. Hij was van Schiphol onderweg naar huis in Landgraaf na een tripje naar Marokko. Wij weten nu alles, maar dan ook alles van de bergen en de Berbers en wat die brave man daar dan weer van weet. Het is ook echt blijven hangen, want de man sprak lijzig, dus langzaam en bovendien herhaalde hij delen van zijn verhaal tot wel drie keer. Om kort te gaan, het was geen straf om in Eindhoven de warme trein te verruilen voor het koude busstation.

Omdat we rekening hadden gehouden met eventuele treinuitval en vertraging waren we ruim op tijd op de luchthaven. Inchecken was een fluitje van een cent en al gauw waren we door de douane. Laat dat vliegtuig maar komen! Maar dat kwam dus niet… Vanwege problemen met werkzaamheden in Spanje vertrok het twee uur te laat naar Nederland. Daar zaten we dan met ons goede gedrag. Waren we achteraf  mooi voor niets om half vijf opgestaan. Hadden we mooi wat treinen later kunnen vertrekken uit Rotterdam. Hadden we ook dat verhaal over die bergen in Marokko en die Berbers niet diverse keren hoeven aan te horen… Maar genoeg geklaagd. Zo zijn wij niet. Wij klagen nooit.

Ik hou het er daarom bij dat Nederlanders eigenlijk maar een kutvolk zijn. Ik ga niets zeggen over de kleinzieligheid van onze medepassagiers op vlucht 7523 van Ryanair. Niets over hun klaagzang over vertraging, beenruimte en onvoldoende plaats om je handbagage op te bergen. Ik ga ze verder heus niet zwart maken door ze erop te wijzen dat ze voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten en te gierig zijn om hun trolleys, die nauwelijks aan de term handbagage voldoen, zo groot en dik zijn ze, in het ruim van het vliegtuig te laten vervoeren. Tegen vergoeding ja, dat wel. Ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. Mij hoor je niet klagen over Ryanair. Gis ook niet. De enige mogelijk klacht die wij kunnen bedenken is dat ze van die bekrompen klagers vervoeren. Gewoon weigeren die gasten! We hopen hartstochtelijk dat we ze op de terugvlucht niet weer tegenkomen. Zo dat lucht toch op.

Op de luchthaven in Alicante verliep alles weer op rolletjes. We stilden ons knaagje in het maagje met een flinke hamburger van Burger King. Hoewel dit ons een minimum aan tijd kostte, lagen onze tassen als enige op de band in een verder legen bagagehal. Komt natuurlijk omdat iedereen alleen ‘handbagage’ had, dacht ik, terwijl we naar de balie van de autoverhuur liepen. Daar waren we direct aan de beurt. De gereserveerde  Opel Corsa stond niet klaar, maar we kregen een vergelijkbare auto. Een Fiat Panda. Het doosje op wielen bleek ook nog babyblauw. Lekker stoer. Toch rijdt het gebakje verrassend lekker en als ik het raampje aan de bestuurderskant op doe, is er zelfs voldoende ruimte voor mijn schouder.

Via de N-332 bereiken we Albir. Nog voor we goed en wel op zoek kunnen gaan naar de Avenida de Europa, zien we Hotel Noguera, ons hotel, opdoemen aan de kant van de weg. De N-332 en de Laan van Europa blijken twee verschillende namen voor dezelfde weg. Mede dankzij haar ligging doet het hotel enigszins motelachtig aan. Onze kamer is echter een paar klassen beter dan die van een gemiddeld motel en voorzien van een groot, comfortabel bed, een ruime badkamer met massagedouche en stoombad. Of we tevreden zijn, vraagt de receptionist. Nou en of! Laat de vakantie maar beginnen. Wij slaan deze keer de reis over. Onze vakantie begint nú.