Wilde dromen

Recenseren zit me in het bloed en bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vandaar dat ik weinig weerstand kon bieden aan de nogal schreeuwerige neonreclame van een restaurant dat ik nog niet kende. Wildest Dreams straalt me tegemoet als een supernova op Kerstavond. Nieuwsgierigheid neemt de overhand en hoewel het tegen tienen loopt, besluit ik om er nog wat te eten.

Het is duidelijk een drukke avond geweest. Sommige tafels zijn afgehaald en niet ingedekt. Op andere tafels liggen verfrommelde servetten en staan de restanten van desserts. De bediening sloft rond en lijkt niet geïnteresseerd in mij. Dan word ik aangesproken door een corpulente vrouw. ‘Zoekt u iets?’ Ik vraag of ik nog wat kan eten. Ze zucht dat ze het zal navragen en laat mij achter in een zweem van verschraalde deodorant, oud zweet en etensgeuren. Gefascineerd staar ik haar na. Wil ik hier eigenlijk wel eten?

Net als ik me wil omdraaien wenkt ze me. Alleen hoofdgerecht en saladebuffet. De keuken staat op het punt van sluiten. Ik knik en probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst op deze manier ergens ben ontvangen. Terwijl ik langs het buffet schuif, waar verlepte sla en kool zijn verdronken in ondefinieerbare dressing, denk ik Polen, 1984.

Ik bestel lamsrack, à point benadruk ik, en een half flesje Pinot Noir uit de Bourgogne. Het blijkt uit 2004, een goed jaar, maar helaas, de wijn is lauw! Geërgerd schuif ik het glas van mij af. In de verte zie ik hoe mijn lamsrack onder een warmhoudlamp wordt gezet. Niemand van de bediening lijkt het te merken. Ik wuif, knip met mijn vingers en wijs, roepen gaat mij net te ver, ook al ben ik de enige gast.

Dan zijn alle tafels afgeruimd en valt het de dikke dame op dat mijn gerecht klaar staat. Ze veegt een sliert haar dat is losgeraakt uit haar knot van haar voorhoofd, wrijft haar hand af aan haar achterwerk en pakt mijn lamsrack. Ontsteld zie ik haar naderen. Met een plof zet ze het bord voor mij neer en sjokt verder. ‘Eetsmakelijk’.

De peultjes liggen zwetend naast een slijmerig stukje bospeen, waarvan het loof er droog, donkergroen uitziet. De lamsrack is niet in veel betere conditie. Spakerig, schraal tot op het bot, niks rosé maar well done en dat is niet als compliment bedoeld. ‘Is het niet op smaak?’, informeert de serveerster met een door haar verkeerd begrepen keukenterm. Ik grom en schud mijn hoofd. ‘De rekening en het klachtenboek graag.’

Somber en ontmoedigd keer ik huiswaarts. In de verte klinkt een brandalarm, piep-piep-piep. Het houdt niet op! Het lijkt wel een nachtmerrie. Gelukkig is dat het ook en ik ontwaak, zet de wekker uit en mompel hoofdschuddend Alleen in mijn wildste dromen… Piep-piep, een sms. Tot onze spijt lazen wij uw klacht in ons klachtenboek. Hierbij nodigen wij u daarom graag uit voor de opening van ons restaurant, vanavond 22.00 uur. Met vriendelijke groet, management Wildest Dreams.