99 dagen z.L. – dag 95

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer. Nog 5 dagen.

Misschien moet ik een merk maken van 99 dagen zonder en het ergens laten registreren. Het is wat mij betreft een ijzersterk concept wat je op diverse onderwerpen kunt toepassen. 99 dagen is best lang. Net iets langer dan een kwartaal. Je kunt er drie en een half per jaar doen. De lengte maakt het ook interessant. Het onderwerp ook. 99 dagen zonder Like, was achteraf niet echt een uitdaging. Al heeft het me in het begin wel moeite gekost om erop te letten niet te pas en te onpas op die knop te klikken. Sommige status updates roepen zo’n reactie dan ook gewoon op.

Inmiddels heb ik nog vijf dagen te gaan. Vijf dagen om me in te houden. Vijf dagen, voordat ik zoals eerder beloofd de pagina van Yoga Kim ga liken, vijf dagen voor ik de pagina van singer songwriter Linda Kreuzen ga liken en vijf dagen voordat ik een nieuwe uitdaging aan wil gaan. Maar dat laatste valt nog niet mee…

Ik heb wel een aantal ideeën de revue laten passeren, maar ik ben nog niet overtuigd. Misschien dat jullie, mijn trouwe lezers, mij daarbij kunnen helpen. Een aantal van jullie heeft ook al helpen meedenken op feesten en partijen. Ik weet alleen niet of ik nu zo blij moet worden van jullie ideeën… Zo was daar 99 dagen zonder Bier. (…) Ik heb het serieus overwogen, maar ontdekte al gauw één onpraktische kant:  dit zou dan moeten plaatsvinden van  9 april t/m 16 juli en in die periode valt precies mijn bezoek aan de muziekvierdaagse in Werchter. Bij voorbaat kansloos dus.

Eén van mijn vrienden vond dat ik niet moest zeuren. Juist een mooie uitdaging! En met Cypress Hill op de affiche een prima uitgangspunt om andere middelen tot mij te nemen om de feestvreugde te vergroten. Eens, maar laat ik daar nu gemakkelijk 99 dagen zonder kunnen, dus dat vind ik een vergelijking van appels en peren. Daar waag ik mij sowieso liever niet aan. Een andere maakte het nog bonter door te stellen, dat 99 dagen zonder Bier te gemakkelijk is. ‘Ga voor 99 dagen zonder alcohol’, zei ze. Op zich durf ik die uitdaging best aan, maar dan wil ik wel van te voren van mijn wijnproefabonnement af en die loopt nog zeker een half jaar. 99 dagen zonder moet vooral zonder extra onkosten wat mij betreft.

Dus ging ik zelf op zoek naar alternatieven. 99 dagen zonder Fiets heb ik volgens mij al gedaan toen ik op de Willems na een concert van Selah Sue in Rotown met mijn stalen ros viel en mijn pols brak… Been there done that. 99 dagen zonder Koffie dan. Ik neem het nog steeds in overweging, maar aangezien ik net in Spanje een espressopotje heb gekocht, vind ik dat eigenlijk ergens ook zonde. Bovendien komt Rock Werchter er weer aan en zou 99 dagen zonder Koffie dan mogelijk op de valreep niet haalbaar zijn… De ochtenden zijn an sich al onmenselijk zwaar mét koffie, hoe kom ik die door zonder? Bovendien ga ik in mei naar Italië op vakantie. Land van ijs, espresso en Bunga Bunga, dan wil je niet 99 dagen zonder Koffie. De eerste en de derde kan ik zonder, da’s geen punt, ga ik dus niet doen, want saai! Maar de smart, het verlangen naar een kopje koffie in een land van koffiezetters, moet onbeschrijflijk zijn. (of maakt dit het experiment des te interessant ? Deze houd ik achter de hand)

Ondertussen zijn meer ideeën de revue gepasseerd. De meest flauwe is 99 dagen zonder 99 dagen zonder. Ik geef toe, ik heb het overwogen, maar ik verwijs graag naar de eerste alinea van dit artikel: 99 dagen zonder is bijzonder. Ik geloof erin, dus ik moet er mee door. 99 dagen zonder Lange broek dan. Dit leek een goed plan toen het vorige week zo lekker weer was. Inmiddels ben ik in korte broek heen en weer gefietst naar de sportschool en ineens lijken 99 dagen heel lang. Geen goed idee dus. Maar wat dan? 99 dagen zonder moet liefst wel een uitdaging zijn. 99 dagen zonder Gisa? Ik heb het geopperd, maar ze bezwoer me dat ze het me gemakkelijk zou maken door tenminste drie maanden zonder mij naar een warm land op vakantie te gaan. Dat wordt hem dus ook niet.

Terwijl de tijd begint te dringen, krijg ik een hint uit onverwachte hoek. Vodafone gaat dagen plat vanwege een brandje. 99 dagen zonder GSM? 99 dagen zonder SMS? Ik wil het idee even laten bezinken, maar ik zie er wel wat in. De afgelopen dagen heb ik in Utrecht, waar ik werk volop kunnen bellen en sms’en, maar niet alles kwam aan bij ontvangers in de regio Rotterdam. Eenmaal thuis merkte ik hoe het is om mijn mobieltje slechts als horloge te kunnen gebruiken.  Gisteren stond er Geen signaal in mijn beeldscherm tot negen uur ’s avonds. Toen ik later die avond ging slapen had ik één streepje bereik, wat de volgende ochtend weer was verdwenen. Vanmiddag had ik toen ik op Rotterdam Centraal aankwam volop bereik, maar kon ik niemand bellen. Netwerk bezet of Ongeldige verbinding waren de standaard meldingen. Op de Willems richting Zuid had ik weer Geen signaal.

Het begint inmiddels te jeuken hoor! Kan je je voorstellen wat het met je doet als je volop bereik hebt, maar je hebt met jezelf afgesproken dat je niet mag sms’en of bellen!? Ik vind dit wel een giga uitdaging, hoewel ik een uitzondering zal moeten maken voor zakelijke gesprekken of berichten… Wat vinden jullie? Ik heb een aantal suggesties gedaan. Gevoelsmatig is er zelfs een top drie of een top vijf ontstaan, maar mogelijk zijn er nog meer suggesties die jullie met mij willen delen? Gebruik vooral de mogelijkheid om mij een bericht te sturen via WordPress, Facebook en/of Twitter. Ik stel jullie mening en creativiteit op prijs. Laat me weten wat je als nieuwe uitdaging voor mij voor ogen hebt. Hartelijk dank hiervoor. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd, maar ik neem jullie ideeën en input zeker mee in mijn beslissing.

99 dagen z.L. – dag 90

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer. Nog 10 dagen.

Zojuist heb ik hartelijk moeten lachen om een post van de Holland Evenementen Groep. Omdat ik de boel niet vertrouwde heb ik eerst het commentaar doorgelezen. “Slimmeriken”, schrijft ene Judith Ploegman. Gelijk heeft ze. Net als HEG, want die gasten hebben in no-time toch maar mooi ruim 1300 volgers van hun pagina. Voor iedereen die dit leuk vindt, zoek de post en druk op L.

Even verderop is ook een grappige anekdote opgetekend. Of het toeval is, weet ik niet, maar ik vond hem prachtig. Ene Marinus de Beer vraagt “Ronald op een Mac?” Waarop ene Tristan post “iLike”. Toeval? Ik zeg ROFL. Grappig dit.

 

 

 

99 dagen z.L. – dag 68

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer.  Nog 32 dagen.

Het gaat goed met mijn experiment. Ik kan niet anders zeggen. Toch lijkt het alsof ik zo nu en dan wordt uitgedaagd om mijn experiment te laten falen. De uitdaging varieert van gepast te reageren op briljante one-liners tot vragen om een pagina te liken, om zo beter op de hoogte te blijven.

Laatst had ik nog contact met een singer songwriter, die ik in een kroeg had zien optreden. ‘Veel succes met je EP’, schreef ik. ‘Kan je me op de hoogte houden?’ Ze antwoordde, door me te wijzen op haar fanpage of bandpage op Facebook. ‘Klik daar op Like, dan blijf je vanzelf op de hoogte.’ Ja dat snap ik, maar dat gaat nu even niet.. Ik heb haar mijn dilemma uitgelegd. Vond ze grappig.

Maar ze is niet de enige. Vandaag kreeg ik een mailtje van mijn vrienden van tinyMusic. Ze doen het er vast niet om; ik ga ervan uit dat het mailtje een bericht aan velen is, maar bij het lezen van het postscriptum, voelde ik me toch persoonlijk aangesproken…

Ja! Ik kom graag. Ja! Ik blijf graag op de hoogte. Nee, volgens mij Like ik jullie nog niet… Ik zet jullie graag op mijn lijstje. Na Yoga Kim en singer songwriter Linda Kreuzen, die wat mij betreft overigens best eens op tinyMusic mag optreden. Nog 32 dagen. Ik heb mijn top drie van Likes al klaar.

This strange effect

Eist mijn experiment 99 dagen zonder Like zijn tol? Ik krijg het liedje This strange effect van Dave Berry maar niet uit mijn kop. Vooral het refrein, waarin hij toegeeft dat hij dat eigenlijk wel leuk vindt, is een vast terugkerend zinnetje, dat ik eerlijk gezegd ook wel leuk vind. Ik vind het zelfs zo leuk, dat ik me afvroeg hoe het zou staan in Delfts Blauw. Dit moest natuurlijk leiden tot een nieuw tegeltje. Ik ben er erg blij mee!

99 dagen z.L. – dag 57

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer.  Nog 43 dagen.

Daar ben ik weer met een blogje over 99 dagen zonder Like. Even een status update. Niemand vraagt er naar, maar ik ga er gewoon van uit dat jullie toch willen weten hoe het gaat. Vinden jullie leuk toch? Nou, bij dezen dus. 99 dagen zonder Like is een eitje vergeleken bij 99 dagen zonder Facebook. Geen last gehad van afkickverschijnselen en zeker geen last van een onbedwingbare drang om op het ‘duimpje’ te klikken. In het begin had ik nog wel eens de neiging, dat wel, maar dat is zeker geen niet te bedwingen, compulsieve drang. Neiging is het zwakke broertje van drang, het niet zo slimme neefje dat gemakkelijk om de tuin te leiden is.

Toch zit ik sinds een tijdje met een dilemma. Ik loop er best al even mee en ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Wat is er namelijk aan de hand? Van mijn blogs worden automatisch links op Twitter en Facebook geplaatst. Waarschijnlijk komen op deze manier veel lezers er achter dat er weer iets nieuws te lezen is en dat ik natuurlijk eigenlijk ook gewoon de bedoeling. Op Twitter wordt mijn tweet met link soms ge-re-tweet, (lastig die engelse woorden vervoegen in het Nederlands) en op Facebook worden die links in veel gevallen beloond met een aantal likes en dat vind ik dan weer leuk. (Het is maar dat jullie het weten, en gelukkig kan je geen likes liken, want in dat geval zou ik mogelijk meer dan een neiging voelen om dat te laten merken.)

Is dat nu je dilemma?, zul je je misschien afvragen. Ik geef je groot gelijk. Bedankt dat je me erop wijst dat ik afdwaal.  Nee, dat is het niet. Mijn tweestrijd bestaat uit het volgende: Je kunt tegenwoordig ook op WordPress je waardering laten blijken voor een blog. Onderaan elke blog (dus niet onderaan de homepage) vind je een like knop. Geen knop met een duimpje (=b) maar een knop met een sterretje (*).  Ik sta echt in dubio, of ik dit met jullie moet delen, want ik weet niet of het in het kader van mijn experiment wel de door de beugel kan. Wat vinden jullie? Laat het me weten en mocht je vinden dat ik niet moet zeuren, dan kan je natuurlijk ook gewoon op de Like- knop onder deze blog klikken.

99 dagen z.L. – dag 33

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer.  Nog 66 dagen.

Daar ga je dan. Dit is zwaar kut. Mag ik dat zeggen? Ja, in dit geval mag dat. Wat is er aan de hand? Zit ik gewoon heel relaxed al 33 dagen mijn experiment 99 dagen zonder Facebook uit te voeren als ik wil reageren op een wallpost. Dus ik klik, om de cursor op de goede plek te krijgen… Je raadt het vast al, komt er een bericht binnen, de boel verspringt en ik heb geheel en al per ongeluk op ‘Like’ geklikt. Hoe zou jij dit anders samenvatten dan kut? Dus mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik.

Ondertussen zat ik dus op dat duimpje te klikken. You like this, stond er bij geschreven. Nee, dacht ik, Dit vind ik niet leuk. Ondertussen hoopte ik dat niemand zou zien dat ik de post het duimpje had gegeven. Wederom klikken op het fallus symbooltje had duidelijk geen zin.

Dan biecht ik het maar op, dacht ik. Als ik het uitleg, zoals hierboven beschreven, dan snapt iedereen het wel. Nemen ze me vast niet kwalijk. Een bijzonder gevoel van rust komt over me heen. Opbiechten doet dat kennelijk met je. Het neemt een last van je schouders, de knoop in je maag verdwijnt en je kunt weet ademhalen. Eerlijkheid duurt toch het langst.

Terwijl ik zat te typen, toch nog even met <ALT> <TAB> terug naar Facebook. Mij was verteld dat je een bericht wat je hebt gemarkeerd met Like ook weer kunt demarkeren. Dan moet ik die optie toch ook kunnen zien? Het feit dat ik weer kan ademhalen heeft gunstige gevolgen. I can see clearly now. Boven het duimpje, waar eerst een hyperlink met Like stond, staat nu Unlike. Hoe heb ik dat over het hoofd kunnen zien?

Ondertussen bedenk ik mij dat ik deze bekentenis niet hoef te typen. Als niemand het gezien heeft, dan is het niet gebeurd? Werkt dat zo? Of krijg ik dan last van een onevenwichtig karma? Aan de andere kant… Wat in een column staat kan waar zijn, maar hoeft ook niet. Wie het weet mag het zeggen. Ik ga lekker door met mijn experiment. Nog 66 dagen. Met een glimlach word ik wakker uit wat op een lichte nachtmerrie leek.

99 dagen z.L. – dag 25

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer.  Nog 75 dagen.

Vandaag is dag 25, ik ben op de helft van de helft. Het valt wel mee, het is niet zo zwaar als 99 dagen zonder Facebook. Toch zijn er wel momenten dat ik even op de proef wordt gesteld. Zo was er de opmerking van Ronald, die zich op dag 14 afvroeg waarom een arrestatieteam werd ingeschakeld om een lijk uit het water te halen in het Kralingse Bos. Zou het om een mis’drijf’ gaan? Briljante woordgrap en die had ik dus bijna met een klik op het opgestoken duimpje beantwoord.

Een dag eerder deelde Mieke een filmpje van Triggerfinger, die bij Giel Beelen in de ochtendshow een mij nietszeggend nummer van Lykke Li, I Follow Rivers, op onnavolgbare wijze coverde. De percussie is van vaatwerk (een kopje, een theeglas en een mes). Daar ging ik bijna weer de mist in, maar ik heb niet op het duimpje geklikt. Noch, voor het muzikale hoogstandje, noch voor het subtiele woordgrapje van de 3FM-dj, die het nummer al dan niet bewust aankondigde als de fraGIELe versie…

Nog eerder, op 9 januari werd ik door Andrea gewezen op een mij nog niet bekende functie van de Like knop. Zij schreef me dat ze de Like knop gebruikt om iets te kunnen blijven volgen, zonder er iets over te zeggen. ‘En als ik het zat ben, dan unike ik het weer.’ Zo leer je nog eens wat! Zonder dit experiment was ik dit niet te weten gekomen. Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat je iets kon unliken. Toch is het in deze context logisch, want als het gesprek doodbloedt, dan vind je het niet leuk meer. Logisch.

Behalve indirect, wordt ik ook direct uitgedaagd om het experiment te staken. Zo ontving ik van de week een verzoek van Kim om haar pagina, Vihana Yoga te ‘Liken’. Lieve Kim, natuurlijk wil ik dat. Maar nu even niet. Lullig, ik weet het, daarom hierbij de link naar de pagina, zodat de lezers van mijn blog (en dat zijn er best veel) op je knopje kunnen klikken.

99 dagen z.L.- dag 9

Het experiment 99 dagen zonder Facebook was zo leuk, dat ik naadloos doorging met 99 dagen zonder Like. Het idee is om, eenmaal terug op Facebook, meer bewust om te gaan met wat ik er lees en hoe ik daar op reageer.  Nog 91 dagen.

Een klik op de Like knop is een snelle, maar onpersoonlijke  manier om te reageren.  Het is bijna een primaire, instinctieve reactie op een tekst, foto of video waar ik warm voor loop. Inmiddels heb ik me ruim een week aan mijn zelfgegeven opdracht gehouden. Over het algemeen valt het mee, maar in sommige gevallen moet ik mezelf echt in een fractie van een seconde tot de orde roepen. De muisaanwijzer hangt dan al boven de Like knop en ik ben een vingerklik verwijderd van het mislukken van dit experiment.

Waarschijnlijk heeft iedereen die regelmatig op Facebook is te vinden inmiddels de video van Walk Off The Earth bekeken en geluisterd naar hun geweldige cover van de hit van Gotye, Somebody That I Used To Know. Dit is een goed voorbeeld van een situatie die maar net goed ging. Onderstaande reclame van Heineken die ik tegen kwam in het rijtje Sponsored is ook zo’n voorbeeld. Een glas bier in een Mondriaan… Hoe verzin je het? Ik vind het briljant, petje af, maar nee, ik Like niet, ook al is dat waarschijnlijk wel de bedoeling.

99 dagen zonder Like-knop

99 z.f. Een nieuw tijdperk, een experiment. Facebook is zo doorgedrongen tot ons dagelijks leven en onze dagelijkse omgangsvormen en contacten, dat ik me afvraag wat me overkomt als ik een tijdje zonder doe. Het experiment zit er op… ik mag weer!

En zo gezegd zo gedaan. Ik ben weer terug.  Ik merkte echter al snel dat ik toch even moest wennen en bekeek alles aandachtig. Dit gaf me tijd om na te denken en niet direct te reageren. Hier vloeide automatisch uit voort dat ik bewust niet op de ‘Like’ knop klikte als ik iets grappigs las, maar hier middels een (korte) zin op reageerde. Toen ik dit tijdens de evaluatie van het experiment 99 dagen zonder Facebook met heer Ronald Klootwijk in Stalles besprak ontstond eigenlijk naadloos het idee om een nieuwe experiment te starten: 99 dagen zonder Like button.

Ik voel me goed en daag me zelf daarom uit om de komende 99 dagen niet (gemakzuchtig? – wie het weet mag het zeggen en gemak dient de mens, dus wie ben ik om dat te veroordelen?) op de Like button te klikken als ik iets lees wat ik leuk vind, maar dit dan in woorden (anders dan ‘Like’) duidelijk te maken aan de afzender van het grappige tekstje, fotootje of videootje. Ik houd mij van harte aanbevolen dat jullie mij hierin steunen en mij erop aanspreken, mocht ik toch op die knop drukken. Heus. Ik wil het niet tot en met 8 april. Bij voorbaat dank.